ÇANAKKALE GEÇİLMEZ

ÇANAKKALE GEÇÝLMEZ
Dr. Sadýk Özen

Sömürgeciliðe doymayan emperyalist alçaklarýn kör olasý gözleri Asýrlardýr üzerinde yaþadýðýmýz vatan topraklarýmýzdaydý. Anadolu bizim, medeniyetimiz burada gömülü diyorlardý.
Bu aptalca isteklerinden hiç vazgeçmediler, Düþündüler, taþýndýlar, aralarýnda kumpaslar kurdular, Vatanýmýzý elimizden alma kararýna vardýlar.
Aradan geçen bunca asýrdan beri Bitmedi hiç bu menfur emelleri Ýþte bunun için düzenlendi Haçlý Seferleri Taaa… birincisinden beri..
Geldiler, gittiler, yenildiler Hani “Yenilen güreþe doymaz” denir ya, Ýþte bu gözü doymazlar, Bizi yenmeyi tam yedi kez denediler, Ama beceremediler bir türlü, hep yenilip gittiler.
Her seferinde de; Türk’ün gücü karþýsýnda Hezimet oldu akýbetleri, ezildiler. Ama öyle yüzsüzler ki bunlar; Ne vazgeçtiler hain emellerinden, Ne de utanç duydular düþtükleri hallerden. Akýllarý bizdeydi hep, Hep topraklarýmýzdaydý gözleri, Haince planlar kurdular, pusuya yattýlar, beklediler, Fýrsat kolladýlar, sinsi yýlanlar gibi…
Zayýf düþünce Osmanlý, Yeniden canlandý hayalleri. Bir kere daha birleþti tüm þer güçler, Büyük bir hevesle ve kararlýlýkla Çanakkale önlerine geldiler Bu sefer iþi bitirmeden gitmemekti niyetleri Ama sonuç yine deðiþmedi.

Bu, son geliþleri oldu onlarýn. Hem bu sefer, daha da aðýr bir darbe yedi gafiller Öyle bir þamar vuruldu ki suratlarýna, Neye uðradýklarýný bilemediler. “Geldikleri gibi gittiler”
Akdeniz’in azgýn sularýnda boðuldu kimileri, Kimileri de kýzgýn topraklarýna gömüldü Çanakkale’nin. Kalanlar, arkalarýna bile bakmadan kaçtýlar. Son umutlarý da bitmiþti artýk, Boyunlarý bükük, baþlarý önlerine eðik gittiler.
Ýþte böyle baþlamýþtý bu öykü; Bir kere daha toplanmýþtý menfurlarýn tümü. Dünyanýn dört bir yanýndan; Britanya Adasý’ndan, Avrupa’dan, Malezya’dan, Afrika’dan, Avustralya’dan, Yeni Zelanda’dan. Salyalarýný akýtarak gelmiþlerdi Yedi düvelin itleri kuduz köpekler. Aslýnda bunlara köpek bile denmemeli, Zira hepsi birbirinden namussuz, alçak ve reziller.

Kara haber dalga dalga yayýldý yurdun dört bir yanýna, Doðuya, batýya, güneye, Trakya’ya, Anadolu’ya… Çanakkale’den Edirne’ye, Bursa’dan Ýstanbul’a. Oradan Samsun, Artvin, Kars, Erzurum, Bitlis ve Van’a, Malatya, Adana, Mersin, Antalya, Ýzmir, Aydýn, Sivas sancaðýna.
Aldýklarý haberle Türk’ün ayranlýðý kabardý birden, Bütün ülke ayaklandý, insanlar ataða kalktý, Artýk onlatý kim tutabilirdi ki !..

Askeri Týbbiyeyi Þahane son sýnýf öðrencilerinin Tümü gönüllü gitti Çanakkale’ye. Hepsi orada þehadete erdi, O yýl týbbiye hiç mezun vermedi

Yediden yetmiþe, Býyýðý yeni terlemiþten, beli bükülmüþe Koþarak, heyecanla gittiler cepheye Daha on üç-on dördünde çocuk denecek yaþta gençler; Ceplerine taþ doldurup çýktýlar kantarlara, Kilolarý kýrk beþten fazla çeksin diye. Cýlýzdý bedenleri, ama yürekleri sanki bir devdi. Ve de çelikleþmiþti iradeleri.
Bir ölüm-kalým savaþý baþlamýþtý. Ya kurtaracaklardý vatanlarýný, ya de þehit olacaklardý Önlerinde baþka bir seçenek kalmamýþtý. Mustafa Kemal onlara; “Size savaþmayý deðil ölmeyi emrediyorum” demiþti. Bu söz onlarý kamçýladý, tetikledi; Vatanlarý için ölmek ne kadar da güzeldi. Þehadeti göze alýnca insanlar, Aman da nasýl savaþýyorlar.
Bir anda yer yerinden oynadý “Allah Allah “ nidalarý; ovada, gökte, daðlarda, denizde yankýlandý Bu ne büyük bir kahramanlýktý Ya Rabbi !..

Arkasýna dönmeden, saðýnda solunda ölenleri görmeden, Sanki ölüme koþuyorlardý askerler…
Yarý aç yarý toktu karýnlarý, ayaklarý yýrtýk çarýklý. Ýþte bu inançla yürüdü düþmanýn üstüne Mustafa Kemal’in askerleri. Bu bir savaþ deðil, adeta kopan bir kýyametti vE Ve de bütün dünyanýn almasý gereken büyük bir ibretti

Bunu gören Yüce Allah yardým etti askerimize; Bir anda gökyüzünü kara bulutlar kapladý Büyük bir tufan oldu birden, Sanki gök delinmiþ gibi þiddetli bir yaðmur boþaldý, Þimþekler çaktý, yýldýrýmlar düþtü. Her yer zifiri bir karanlýða kaplanmýþtý
Sonra pýrýl pýrýl bir güneþ doðdu gökyüzünden, Bir anda yer-gök aydýnlandý, Baþlarýnda Mustafa Kemal 57.Piyade Alayý göründü kara bulutlarýn ardýndan Akdeniz’den baþlayan bir gökkuþaðý sardý semayý Süsledi özenle Çanakkale’nin üstünü Sanki hiçbir þey olmamýþ gibiydi. Ýnanýn bu olanlar büyük bir mucizeydi.

Burada bitmedi bu öykü Daha öyle þeyler yaþandý ki Çanakkale’de Savaþ meydanlarýnda, Buradan bütün dünyaya büyük bir insanlýk dersi verildi. Öyle yüce, öyle büyük, gönlü öyle merhamet doluydu ki askerimizin Atlayýp geçmedi üstünden, yaralanmýþ önünde yatan düþmanýn Onu tekmelemedi, ezmedi, öldürmedi, Tam aksine, yerden kaldýrdý onu, matarasýndan su içirdi, Azýðýnýn yarýsýný da ona yedirdi.
Bu da yetmedi, kainata son bir insanlýk örneði daha verdi Süngüsünün ucuna takýp teslim bayraðý yaptý Gömleðinden yýrttýðý bez parçasýyla, Sonra sýrtlayýp yaralý düþmaný, Kendisine kurþun sýkýlan karþý cepheye býraktý.
Bunlar birer masal deðil, uydurulmuþ öyküler deðil, Yazan-okuyan da biz deðiliz; Yazan, savaþta günlük tutan yaralý Yedeksubay bir Fransýz teðmeni, Ve de savaþtan sað çýkýp ülkelerine dönen Avustralya, Fransýz, Ýngiliz askerleri ve savaþ muhabirleri. Daha neler yazdýlar Neler anlattýlar neler…
Þimdi, çok uzak diyarlardan kalkýp geliyor binlerce insan Çanakkale’ye, Gelibolu Yarýmadasý’na, Saroz Körfezi’ne, Anzak Koyu’na, Seddülbahir’e, Arýburnu, Conkbayýrý, Anafartalar’a.
Bu anlamsýz savaþta ölenlerin yakýnlarý bunlar. Amaçlarý dedelerinin mezarlarýný ziyaret etmek Biraz da dinledikleri kahramanlýk öyküleriyle tanýdýklarý Türkiye’yi ve Türkleri görmek…
18 Mart 1915. Çanakkale Zaferi Tarihimizdeki zaferlerin en büyüklerinden biri. En büyük övünç kaynaðýmýz, Bunu ne düþmanlarýmýz unutabilir ne de biz. Ýnþallah bizden aldýklarý ders yeter de onlara. Yedi düvelden toplanýp gelmezler bir daha yurdumuza. Gerçi gelseler de fark etmez, Nasýl olsa geldikleri gibi giderler.
Aziz vatanýn topraðýnda Rahat uyuyun siz, aziz þehitlerimiz. Sizlere olan tüm borcumuzun bilincindeyiz Ve býraktýðýnýz emanetlerin bekçisiyiz. Onlarý koruyacaðýmýza yemin ediyor Önünüzde en derin saygýyla eðiliyoruz.
Sonsuz minnet ve þükranla mübarek ellerinizden öpüyoruz…

18 Mart 2014




Sosyal Medyada Paylaşın: