ZEYNEP
Kömür siyahý gözleri vardý
Yalansýz,
yasaksýz bakan.
Korkardým gözlerine bakmaya
Düþerim diye gözlerinin en derinliklerine
Karþýmda dururdu bahara selam veren karanfiller gibi
Zaten bahar onun gamzelerinde açardý ben için
O avuçlarýnda bir yudum mavilik getirirdi
Ben de zerdaliler toplardým ona avuç avuç.
Sýcak bir yaz ikindisinde
Yaþlý ceviz aðacý gölgesinde otururduk.
O þarký söylerdi ben ise utanýrdým.
Koþardýk sonra
Ecelden kaçar gibi
Karþýmýzda daðlar,
bir gölge boyu uzaklýðýnda.
Çýkardýk en yükseðe,
en güzele.
Kalp atýþýný duyardýk daðlarýn
ve seyre dalardýk Mezopotamya ovasýný.
Karanlýk çökerdi
Üþürdü Zeynep
ve ben üstüne örterdim yýldýzlý geceleri.
Taþralý bir sevda yaþardýk Zeynep ile
baþkalarýnca rivayet sanýlan.
Oysa kimsesizlere bir umut,
kuraklýða bereketti sevdamýz.
Severdim onu ele güne karþý,
severim aya güneþe karþý.
ve bilirdim hiçbir sevap yarýþamazdý ,
ona sevgim ile.
Öyle riyasýz
Öyle çýkarsýz severdim
Bezâr/
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.