karanlýðýn içinde kayboldum gece gözüm görmüyor gündüz etrafým karanlýk adýmlarýmý dikkatli atýyorm öyle bir zindandayým ne önümü görebiliyorum nede gecede bir ýþýk kör olmuþ sanýyorum kendimi gözlerim gözlerim iþlevini yitirdi sanki ne zaman uyansam gecedyim gündüze hasret yaþýyorum beklediðim sadece bir ýþýktý onu ne gündüz grebiliyorum nede gecede hissediyorum sadece duyoyorum karanlýðýn sesini yolum dümdüz biiyorum ama ne kadar yürüsemde yolum uzun ve ben yoruluyorum isyan etsem sesim gitmez sessiz çýðlýklarda boðuluyorum iðne deliðinde geçiyor ömrüm gün geçtikçe eriyorum derin bir hasretteyim yavaþ yavaþ ölüyorum (mehmet pehlivan gölcük 21,01,2014)
Sosyal Medyada Paylaşın:
mertmertcan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.