vakti geçmiþ bir bahar akþamýnda
seni arýyordum ben yine
unutulmuþtu zaman ýslak kaldýrýmlarda
ve bütün izlerini silmiþti yýllar
yalnýz bir þehrin yürek yangýnýydý
çaresizce taþýdýðým özlemlerin içimde
aðýr aðýr dinledim bir köþe baþýnda
düþen yaðmur damlalarýný
loþ sokaklarýn terk edilmiþliðine sýðýnmýþ
hüzünlü bir kemanýn sahipsizliðinde
düþtüm sonra
yarým býrakýlmýþ gönül þarkýlarýna
gitmiþti kuþlar
þimdilerde kayýptý çocuk sevinçlerimiz
birlikte yitirdiðimiz renkleri aradým yine
bir esinti gibi
ufuk çizgisinde kaybolan hayalinle
zamanýn uzak diyarlarýna uçuþan
takvim yapraklarýnca koparýlmýþlýðý ellerimizin
sonrasýnda solan gün batýmlarýndan süzülen karanlýðýn
iç sesinde kaybolmuþluðu iþte seslerimizin
gölgeleri dahi ayrý kalabalýklar
yalnýzlýðý dolaþýyordu benim gibi
nicedir ýþýksýz
ve ýssýzdý gözleri
unutulmuþ sevgilere duaya çýkmýþtý
bedeninden koparýlmýþ sahipsiz elleri
oysa ki
can çekiþiyordu her bir kaldýrýmda
ölgün ruhlarýn üþüyen yürekleri
gecede ne ay ne de yýldýzlar
yalnýzca kin nefret
ve ihanet gülümsüyordu
artýk sevgiler terk etmiþti bizleri
biz deðildik hala aðlayan bu sefil halimize
yalnýzca melekler aðlýyordu
ümidin tükendiði bir an ki asýlar gibi
sonra karanlýklar ýþýk ýþýk çekildi gökyüzüne
çocuklar gülümsüyordu ýþýl ýþýl gözleri
sevgiyle tutuþmuþtu minicik elleri
sesleri doldurdu yeniden
suskunluk
kin
nefret
ve ihanetlerin yerini
çocuklarýn hepsi birer melek’ti týpký senin gibi
hoþ geldin sevgi’li sevgili
gecikmiþ zamanlarýn ebedi sevgilisi
hoþ geldin ...