Menekşenin Kalbi

büyük odada oturuyorduk
yani küçükken her þey büyüktü
dizleri arzulu bir pencerenin yokuþundan
yýkanan gözlerimi avutuyordum çocuktum

sonra yaný baþýmda bir aðaç dallarý eðik
ben mi kýrýlmýþtým bilmiyorum
bahtiyar ve mutsuz kuþlarýný aðýrlýyor
gökle arasýnda ki mesafede baþka kuþlarý
eðilir baþým eðilir
eðilir kanarým iç sesimi çekimser dudaðýna
uyanmaya yakýn yapraklarýn dalgýnlýðý
ve damla damla boynu bükük þarkýlar

o eski masallar
sarý boyalý evin demir kapýsý
ardýnda atan kalbimiz ve heyecanýmýz
ve duvardan sarkan menekþelerin öksüzlüðü
hep öyle teselli ederim rüyalarýmda kendimi
o menekþe üzülüp gittiðimi bilirdi de
kalbimi onarmak için rüzgara girdiðinde
gölgesi ile seslenir usul ve sesiz
boynuma sarýlýr kokusuyla
aðlayacak olsam ayný kýpýrtý ve heyecan
döner baþým
kimi sevdiðimi unuturdum

karanlýk kendini koyulaþtýrýyor
bir ayaðým suyun içinde kayalýklarý geçiyor
mutlu balýkçýlarýn suyu öpen kürekleri
boþluðu ve denizi öyle ýsýtýyorlar ki anlýyorum
anlýyorum yaðmuru sezinliyor rüzgar
bahar gelecek
daðlarýn yelelerini okþayýp yeþiller bastýrýyor aniden
kaybediyorum kendimi
baksana
nereden nereye geldim.
Sosyal Medyada Paylaşın: