ÇIĞLIĞINDA ÜŞÜDÜĞÜM KADINLAR...

Bugün yine sessiz çýðlýðýný duydum kardelenler altýndan
Yangýn yeri yüreðinde bir gül vardý açamamýþ ,kan kýrmýzýsý
Vuruyordu yamaçlara çýðlýk çýðlýk hýçkýrýðýn...
Ellerin ürkekçe yakarýyordu hain,öfkeli yüreklere dokunup
Boynundaki görünmez zinciri tutuyor sürüklüyordu töre,mahalle baskýsý,erk
Gözlerinde yaþanmamýþ çocukluk, dokunulmamýþ gençlik aþklarýnýn sanrýsý
Gözyaþlarýnda saklý emzikteki bebeðinin kaygýsý...
Yaþanmamýþ yýllarda yaþamýþ gibi yapmanýn acýtan yorgunluðu bedeninde,
Cam kýrýklarý gibi savrulmuþ dört bir yana düþ kýrýklýklarý, ana rahminden miras,
Yok sayýlan sesinde kalmýþ sýcak yuvasý,
Kara toprak kara yasta yalnýzlýðýnda...
Adýný unutmuþ bedeninde hapsedilen duygular,
Ne yana baksa uçurum ,ne yana baksa çaresizlik,
Kalabalýklar içinde boþ yürekli insanlarýn hoyrat duyarsýzlýðý tekmelerin acýmasýzlýðýnda...
Þiddet bazen bir çocuðun çýðlýðýnda saklý : ’ Beni de atmayacaksýn deðil mi baba!’
Bazen buruk, klasik bir yalanla dolu mor gözlerde utanmazlarýn utanmasýn taþýr : ’ kapý çarptý!...
Bazen ’yolunmuþ bir tutam saç’ ta gerdek yataðýnda, korkularý bir uçurumun kenarýnda çaresiz, ha düþtü ha düþecek küçük gelinde...
Bir kurþun, bir býçak sýcaklýðý taaa ’ana ’lýðýmýn üstünde...
Sosyal Medyada Paylaşın: