Bazen...
Bazen, öylesine çok özlüyorum ki seni,
Nefessiz kalýyorum.
Sanki göðsüme koca bir taþ oturmuþ, asla kalkmaz.
Boðuluyorum bu aðýrlýk altýna,
Býrakmýyor yakamý sensizlik,
Huzur gelmiyor, durduramýyorum gözyaþlarýmý,
Seni çok özlüyorum..
Diyorum kendime bazen,
Çýk karþýsýna ve sor,
Ýçinde kalanlarý haykýr yüzüne..
Kadýnlar göðsüne vururmuþ ya erkeklerin..
Defalarca göðsünü yumruklamak istiyorum,
Neden diye haykýrýrken.
Sormak çok mu zordu demek,
Nedenini söyle, hatam neydi demek,
Hiç kimsenin geçmesine izin vermediðim gururumu,
Neden ezip geçtin demek istiyorum.
Ama geliyor gözümün önüne sana söyler gibi soruþum..
Bana azýcýk bile deðer vermedin diye,
Yalanla diye umutsuzca,
"Özür dilerim, hatalýydým" de diye bekledim..
Tüm yaþananlara, gururuma raðmen affedecektim seni,
Çünkü benim aksime,
Sen benim için çok deðerliydin.
Tek bir güzel sözün yetecekken,
Sen sadece sustun.
Bunu bile çok gördün bana..
Cevaplanmamýþ bütün sorularýn içinde, sustun.
Ýþte, o an anladým..
Söylecek tek bir sözün bile yoktu.
Yüreðinden kopan tek bir cümlen bile..
Anladým anlamaktan nefret ederek..
Gerçeðin karþýmda oluþuna kýzdým.
Ýþte, o an vazgeçtim senden.
Söylemek istediðim bütün cümleler içimde,
Seni severek sustum.
Kýrýlarak.. Parçalanarak yavaþça..
Engin denizler adýna,
Cývýl cývýl kuþlar adýna,
Islatan yaðmur, ýsýtan güneþ adýna,
Neþeyi getiren ilkbahar,
Bildiðim bütün güzellikler adýna,
Aðlaya aðlaya sustum.
Kalbimi parçalarcasýna..
Ben sana o gün sustum.
Susmaktan nefret ederek..
Yinede deðiþmiyor özlemin..
Sabah güneþin ýþýðýný beklerken bazen,
Bazense zifiri karanlýkta geliyorsun düþlerime,
Kapanmýþ kapýlarý zorlayarak, sýnýrlarýmý yýkarak,
Davet edilmeden giriyorsun içeri..
Kýzýyorum..
Lanet okumak, küfretmek istiyorum..
Onu da beceremiyorum ya,
En fazla ALLAH kahretmesin..
Öyle ansýzýn beliriveriyorsun ki zihnimde,
Git, git diyorken,
Çok uzaklardayken benden,
Belki de kalbin çoktan baþkasýnýn olmuþken,
Karýþýyorsun düþlerime..
Kendime yakýþtýramýyorum,
Bu eziyetten nefret ediyorum.
Bazenlerde..
Kýzgýnlýðýn beni ele geçirmesine izin veriyorum.
Kýzýyorum sana..
Çok kýzýyorum.
Yaþanacak güzel günleri çalmýþ olmandan nefret ediyorum,
Ama yok ya kinde besleyemiyorum..
Seni çok özlüyorum.
Arkadaþlarýma söyleyemiyorum onu çok özlüyorum diye..
Utanýyorum, utanýyorum..
Gurur kilit vuruyor dilime,
Bin yýllýk sýrrý ortaya çýkaracak gibiyim.
Adýný anmak, seni dile getirmek yasak,
Benden çok düþünüyor sevdiklerim beni,
Canýmý yakmak istemiyorlar,
Senden bahsetmiyorlar.
Önceleri seni, gözlerini düþünmek mutlulukken,
Þu sýralar dinmeyen bir sýzý.
Aslýnda.. Tek ihtiyacým olan sen olmana raðmen,
Seninle olamamak canýmý yakýyor.
Biliyorum.. Bir kere baksam gözlerine her þeyi unutacaðým..
Ama gururum karþýma dikilip;
Dur! Dur orada diyor..
Sakinleþiyorum.. Susuyorum.
Fatmagül KESKÝN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.