ŞAH-I RİSALET

Ýki þeyi biz aldýk, mülkü malikten çaldýk,
BEN deyip çýktýk öne, yolda þaþýrýp kaldýk.

Yok, iken bir þeyimiz, BENÝM diyerek aldýk.
Ne ben vardý, ne benlik, biz orada aldandýk.

Ene deyip, Rahmana, rakip çýkmak bahane,
Benim dedin mülküne, þerik oldun þahane,

Ýþte oyun baþladý, sen isterdin, daha ne,
Yarýn haþir gününde, diyemezsin bana ne.

Aczini fark etmedin, fakrýndan bi habersin,
Mevla soracak sana, ne cevap vereceksin,

Tabiat, tesadüfe, mülkü taksim eyledin,
Ýnkârý ispat için, bin bir yalan söyledin.

Her zerrede bin sanat, sergilerken yaratan,
Nefisinin gururuna, kapýlmak büyük hatan,

Sultaný mahlûkatken, ne diye düþtün tahttan,
Kurtuluþ yolun açýk, tövbeni yap ol sultan.

O’ndan geldik, bu yolun, dönüþü yine O’na,
Baþka gidecek yer yok, aranma hiç boþuna.

Yarýn divan kurulur, bak sen yolun sonuna,
Malýn, mülkün, kalacak, evlatlarla toruna.

Hadi sana bir daha, bak þans verdi yaratan,
Terk et kibr-i gururu, af olur belki hatan,

Tövbe kapýsý açýk, uzak dur, þenaatten,
Uzak kalma haþirde, sen Þah-ý Risaletten

Necdet EREM


Sosyal Medyada Paylaşın: