Biliyorum, Bir gün terk edileceðimi, Seviyorum, Bir gün bende sevileceðimi, Amma ben yanýlmýþým, Ben sana aldanmýþým, Yanmýþým.
Duvarlardan ses gelmiyor, Duvarlar sevgi bilmiyor, Duvarlar konuþmuyor.
Bilemezdim taþlarýn, Bu kadar sert olduðunu, Bir araya gelip de, Kalbi oluþturduðunu,
Ben taþlara yazmýþým, Binlerce satýr þiir, Bunu ancak yapan, Duvarcý ustasý bilir.
Duvarlardan ses gelmiyor, Duvarlar sevgi bilmiyor, Duvarlar konuþmuyor.
Ey duvar konuþmazsan, Hiç olmazsa yankýlan, Birde düþün geride, Biri var býrakýlan.
Sen sevgiden ne anlarsýn, Gözyaþýnda ne bulabilirsin, Sen ancak kendi dünyanda, Bir hayal kurabilirsin.
Paylaþmak ne güzel þey, Bir duyguyu bir düþünceyi, Bilinen bir gerçek ki, Býrak artýk düzmeceyi.
Ben yazdým bu þiiri, Taþtan duvarlara, Eðer ki anladýysan, Yankýlan duyanlara.
Konuþun ey duvarlar, Taþlar sizde konuþun, Konuþamazsanýz eðer, Esin’i konuþturun, Esinler konuþamaz, Çünkü onun kalbi, Taþtan yaratýlmýþtýr… 24.04.2001 MEHMET TOZLU
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehmet TOZLU Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.