bak sevgili
sen de görüyor’musun
mor bir akþam indi üstümüze
içinde susuz yüreðimin çöl yangýnlarý
ufkukta darmadaðýn çaresiz bulutlarýn göz yaþlarý
havada gri bir hüzün kokusu
soludukça genzimi yakan
rüzgar neler anlatýyor duyuyor’musun
bir ömür yokluðun ýssýz sahilinde
suskun ve yalnýz bir adam
iþte kaný çekilmiþ bir þehrin
içimde kaybolduðu kayalýklar
bir kaç martý sessizce
yaralý halime aðlar
her bir parçasý daðýlmýþ
bir hayatýn orta yeridir
severken ayrýlan bilir
elbet bilirsin sen de
bir uçurumdur hayat düþtüðün çýkamadýðýn
payýna düþen ayrýlýktýr iþte
bir baksana
kader defterinin parçalanmýþ sayfalarýnda
silinmiþ bütün mutluluklar
ve renklerini alýp giden bir gün
kaç kez öldüðünü unutursun
aynalara bakmayý da
gördüðün asla kendin deðildir aynalarda
bir hayaldir ki gözleri
senden yaþlý bir yaðmur sürgünü
istersin de bakamazsýn
topraðýndan ayýrýlan bir aðaç gibi
kurursun gün gün
yaðmurlarda ýslanýrsýn da yine
susuz bir çölde ölümü yaþarsýn
ayrýlýðýn mevsimidir hiç geçmeyen
pencereni unutur serçeler bile
karanlýk bir gridir
solgun bir ömrün bahtýna düþen hüzünlerinde
gün ýþýklarý
her gün yeniden defnedersin yüreðini
parçalanmýþ sevdalar mezarlýðýnda
son duasý dahi yitik
bir kaç martýnýn yaný’baþýna
gidiyorum þimdi gözlerim hüzün þehri
karlý bir daðýn doruklarýnda sürsün varsýn ayazým
bütün bulutlar insin üstümüze
vakit þimdi akþam
ey sevgili
belki de son sesleniþim
bu hüzzam þiir sana
ve bil ki son dilediðim dualarýmda
seni getirsin rüzgarlar
bu kar ayazýnda açmadan solan
bir kardelenin gözyaþlarýnda ...