Gönül, öyle engin sevgi bahçesi,
Ne fýrtýnalar koptu, ne þimþekler...
Döküldü, yürekte o son güller...
Sardý ufuklarý kapkara tüller...
Saðnaklar ki, saçlarýmdan sürüdü,
Yüreðimi, ne acýlar bürüdü...
Çalkalandý durdu kendi içinde,
Duruldu, duruldu, sustu sessizce...
Bir gün küçücük, yeþil bir filiz,
O solgun demetten yeþeriverdi.
Uzattý yapraðýný, yavaþça,
Dudaklarý gülümseyiverdi...
Bir el okþamýþtý, öksüz baþýný,
O yüz, ona çatmamýþtý kaþýný.
O dil, sanki çekiyordu kendine,
Günebakan gibi, döndü yüzüne,
Sanki, elvedâ der gibi artýk hüzüne...
Açtý sevgi çiçekleri pýtrak pýtrak,
Dört bir yana saçýldý kokularý,
Öyle dönüyordu þimdi baþlarý...
Oysa sevgi, acýlarla karýlmýþ,
Yürek parça parça nasýl yarýlmýþ...
Zaman zaman yaralarý sarýlmýþ...
Yine de, mutluluk bir tatlý hayâl,
Sardým yüreðimle seni, sen hep orda kal...
Benim sevgim, soldurmayacak seni,
Sakýn caným, sakýn unutma beni...
Hâlenur Kor
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.