Asýrlardýr bir otogardayým, Biletim yok, kimliðim de… Bekleyenlerim nerde, Gidecek bir yuvam var mýydý, Neden burdayým, Cevabý olmayan binlerce soru…
Umudum zamana direndikçe buralýyým, Belki de birini bekliyorum, Bekleme salonunda öðrendim, Gözyaþlarýmý içime akýtmayý…
Hergün yüzlerce vedanýn, Binlerce kavuþmanýn sessiz tanýðýyým, Tabloda benden baþka herkes var, Ne kavuþuyorum, ne vedalaþýyorum,
Hani bazen çare çýð altýnda, Zaman donar, iç sesimiz üþür de Olmayacak kavuþmalarýn, Gelmeyecek yolcularýn… hayaliyle tükeniriz peronlarda...
Otobüslerin camlarýnda tanýdýk gülüþler aramak Yoruluncaya kadar el sallamak, aðlamak... Bir kadýn kokusunu bekler gibi telaþlanmak sarýlmak, misafir etmek gülen gözleri... ne kadar çok istedim bugün Ýnsaným çünkü. Hiçbir yolcu tanýdýk deðil, Kimseye ait deðilim ben de, Kime sallayacaðým ceplerime sýðýnmýþ ellerimi…
Alperen Ozan
Sosyal Medyada Paylaşın:
ALPEREN OZAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.