Oysa; ilk öpücüðün o bitimsiz heyecanýna bulanmýþtý sevda daha elimden kayarken tuzla buz olmadan önce.
Adýna düzenlenen bir merasim bile olmadan sessizce gömüverdim yalnýzlar rýhtýmýna.
Oysa; güneþli bir günün en aydýnlýk yanýný hak ederdi bir zamanlar dudaktan dökülen gülücükler eteðe ulaþmadan avuçlardan havalanýr gökyüzüne çizdiði kavisle þiirleþirdi yüreklerde.
Ölen ne varsa topraða karýþýrdý zamanla...
Toprak bile kabul etmedi olanlarý düþen sözlerin aðýrlýðýný yorgun omuzlar da taþýnýrken son vazifenin gölgesi gözlerin o duygulu sonsuzluðunda kayboldu bir damla kalana kadar düþmedi yere içte uluyan bir nefs hýçkýrýyordu baðýra baðýra ’nereye’....
Rýhtým, ýssýz gemilerin son görevini yaptýðý çekilme anýna küsmüþ üstüne çarpan þampanyanýn gölgesinde son nefesini veren ýzdýrabý içine çekerken mühür vuruldu geçmiþe içinden küfretti gelmiþine geçmiþine.
Oysa, yalansýz bir doðruda yürüme sözü verilmiþti doðru kývrýlýp yolunu bir düzlemde þaþýrana kadar.
Þimdi, gölgesi bile olmayan bir yalnýzlýk berduþluðuna sarýlmýþ ömrümün arta kalan merdivenlerinde ’ elveda ’ diyen bir þairin kýrýk naðmelerinde soluklanýyorum.
Nefesim ne zaman dar gelmezse boðazýma ayrýlýk gömleðinin ilk düðmesini açacaðým sineme vuran rüzgarýn uðultusuna kulak týkayarak son gücümle bu sahipsiz mezardan kaçacaðým.
Ayvazým DENÝZ Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayvazım Deniz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.