günlerdir aç susuz yüreðim adýna deðen tek bir harfi öpmedi kalemim özlüyorum þehrin en ücra köþesine terk edilmiþçesine üþüyorum zemheri deðil mevsim hiç olmadý aslýnda ilk yazýn müjdesini taa baþtan yazdý cemre topraða
sabahlara koþarak sarýlmýyorum biliyor musun sevmiyorum güneþin doðuþunu eskiden olduðu gibi ve bakmýyorum her tren ýslýðýnda istasyonlara korkuyorum gözyaþýmýn sana deðmesinden
ikindileri yaktým ben akþamlarýn zaten caný cehenneme bir tek geceyi bekliyorum karanlýða bir ýþýk yakarsýn diye