Gerçek âlemde almýþtý yerini
Çoktan...
Özlemiþti annesinin ellerini.
Ah bir sarýlýverseydi ellerine
O eller okþasaydý saçlarýný.
Ne yapmalýydý korkutmadan?
Özlem kaplamýþtý heryeri,
Ve bir yol buldu:
Çok minicik bir kuþ oldu ansýzýn,
Yoluna çýktý merdiven basamaðýnda anasýnýn
Ýþte geliyordu, bir þeylere üzülmüþ,
Atkýsýna bürünüp, kabuðuna büzülmüþ.
Görmüþtü iþte onu,
En çâresiz, masum bir þekilde yatarken.
Uzandý þefkâtli elleri,
Özlediði, sýcacýk ana elleri...
Yüreði avuçlarýnda atarken,
Titreyen kibrit çöpü ayaklarýyla
Sarýldý parmaklarýna,
Yüz sürdü týrnaklarýna...
Ýþte öpüyordu onu, gagasýný,
Okþuyordu baþýný.
Bak yine veriyordu hazýrlayýp aþýný.
Birkaç dakika o ona sarýldý, o ona,
Ýþte özlediði evlât ve bir ana.
Usulca öptü ellerini gagasýyla,
Arkasýndan bir baþ öylece kaldý
Dayanýp cama...
Hâlenur Kor
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.