Süleyman aðlýyordu Bir gece yarýsýnda Bir þehir parkýnda Çaresizliðin tam ortasýnda Süleyman aðlýyordu Sülayman açtý Süleyman üþüyordu Bunu kimse bilmiyordu Kimse görmuyordu o’nu Henüz on üç yaþýnda bir çocuktu Annesi, babasý ve bir evi yoktu Sokaklarda yaþýyordu Yada yaþamaya çalýþýyordu Ve yavaþ yavaþ ölüyordu süleyman.. Kar yaðýyordu üzerine Süleyman umursamýyodu artýk Mutlu sonu hissedlyordu Kurtuluþ vakti yaklaþýyordu Gözleri kapanýyordu aðýr aðýr Ve süleyman son kez, sokak lambasý ýþýðýnda yaðan kara bakýyordu. Sabah polis buluyordu cesedinl Süleymanýn yüzü gülüyordu insanlar toplanýyordu baþýna artýk görüyorlardý o’nu ve insanlara nispet yaparcasýna süleymanýn yüzü gülüyordu....
Sosyal Medyada Paylaşın:
Tezcan Akar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.