Yolumuzu Anlayan Ölüler Dirilir Belki

umudu yarýna saklayan uykum
alýþýðým
ben böyle þeyler yaþarým ve görürüm
bir gün evveli kokusu gelir hasretin
ne içime çöken karanlýktýr kasvet
ne de ardýna sýðýnacaðým tesellisi kalýr hayatýn
akýp gider
akýp gider kendince mýsralar
baðlanýr kursaðýmýn kýyýsýnda iki yüz

delice boyanmýþ kýzýllýðýn batýmýnda
hafif dalgalarýn söylediði bir þarkýyla uyanýrýz
ayný aðzýn içidir öpüþürken raks eden
anlayamayýz
ama olsun sonra sonra
içini rüyalara terk eden gevþekliðin
salýnarak gezdiði
yolumuzu anlayan ölüler dirilir belki
sonra
ne söylersen söyle

alkýþlar
ne kadar masum ve iyi niyetli olursa olsun
ve kelimeler
sonunda bir heyecaný düðümler boðazýna
insanýz ya
kýyýlarýný yeniden yaratýp düþünmek için
kendine vakitler kurup
dar aðaçlarý sunarsýn yalancý
bir anda gelir aklýna tükenmiþliðin

onun için
onun için aðzý açýk dalgalara bakýp yalanlar söylüyorum
duyulunca sesim
alçalan bir konukluktan daha yüksek
daha doyurucu oluyor sonsuzluk
düþünerek pýhtýlaþan bulutlardan arýtýp
sunuyorum size anlayasýnýz diye
ulvi ziya
beyazdýr incinince

bütün daðýnýk hayallerimi toparlýyorum
üzülürken bir kemana
gideceðime dair söz veriyorum kendime
ah ben yokum
siz yoksunuz kimse yok
kuyulara sunuyorum þarkýlarýmý

bir kuþ ve bahar
doldurup yeni baþtan anýmsýyor ya
iþte o zaman sancýsý yatýþmaz güne kavuþuyor içim
bir tükense
bir bitse
bir azalsa ya
olmaz
kusturup içimdekileri geriliyorum
kirpikleri taze güne hazýrlanan bir þiir gibi
tekrarlýyorum
olup biteni içimden.









Sosyal Medyada Paylaşın: