Anlayamazsın

ANLAYAMAZSIN…

“Üzerine bulutlar çöktüðü bir gündü sana aþýk olduðum…
Uzaktan bakýnca þehre benzeyen Ýstanbul…”

Sevmiyorsan,anlayamazsýn!
Aðacýn yaþýný yýllarýn deðil,
Üzerine kazýnan aþklarýn belirlediðini.
Ve bu yüzden gün batýmýnda,
Bütün aðaçlarýn yandýðýný…
Bülbülün öterken feryat ettiðini duyamazsýn.
Yaðmur sanýrsýn yüzüne düþen damlalarý,
Bilmezsin ki onlar,kayýp aþýklarýn göz yaþlarýdýr.
Yýldýz diye bilirsin gökteki bir parlak taneyi,
Halbuki onlar,yarin gamzesidir,
Gök kubbeye yamanmýþ…
Sevmiyorsan…
Anlayamazsýn!
Minik bir elin,bir parmaðý sýkýca kavramasýný.
Ve yaprak zannedersin,
Sonbaharda yere dökülen mevsimleri…
Sen…
Sen sevmiyorsan anlayamazsýn!
Kalabalýk zannedersin þehr-i Ýstanbul’u,
Ama þunu bil ki;
Var olanlar,terk edilenlerdir bu þehirde…
Ve bu þehrin aþýklarý hep var olmuþtur…
Unutma!
Kimseler olmaz,
Senin gezdiðin vakitlerde bu þehirde…
Sevmiyorsan…
Sevmiyorsan,anlayamazsýn!
Duraklar bekleyenlerin deðil,
Gidenlerindir…
(ve hep)Giderler…
(sevmiyorsan)Anlayamazsýn…

Sosyal Medyada Paylaşın: