ÇOCUKLUĞUM

Küçük bir oyuncakçý dükkanýydý çocukluðum.
Yaðmurlar altýnda bisiklet sürmek ve sýrýlsýklam çamura bulamaktý küçük bedenimi.
Misketlerim gibi yuvarlanýp sokaklarda koþmak delicesine.
Masumane gökyüzüne aðlamaktý belkide beni ayakta tutan .
Unutmaktý bir gün öncesini görünce akide þekerlerini.
Saklanbaç oynarken sonsuza dek kaybolmayý göze alacak kadar gözü kara olmaktý.
Günü bir gün ile tamamlamadan, býkmadan ,acýkmadan , uykusuz geçirmekti zamaný.
Top peþinde koþmak ,aðaçlardan düþmek, yorulduðunu hissetmemekti çocukluðum.
Kovalamaca oyunundaki gibi yakalanmadan büyümeye çocuk kalmayý beklemekti.
’Keþke çocuk kalsaydým ’ cümlesini bilmemekti çocukluðum.
Topaçýmýn ipine sýmsýký sarýlýp baþýmý döndürmesini arzu etmiþtim çocukken.
Annemin ’hadi sabah oldu ’ demesini beklemeden uyanmaktý erkenden .
Yalnýz kalmaktý bazen çocukluðum onlarca arkadaþým varken.
Ebe olmaktý hayatta ,hiç bir engele takýlmadan.
Bir þeylerin peþinden sürüklenmek ti uzaktan kumandalý bir çocuk gibi.
Ne güzelmiþ çocukluðum .
’Keþke çocuk kalsaydým’

Sosyal Medyada Paylaşın: