Kadýn çok uzaklara bakarken Bir süre daldý buðulu gözleri Karþýsýnda deli mavi Marmara Göz alabildiðince evlerden süzülen ýþýklar Gece gökdelenlerden saçýlan rengarenk yansýmalar Gözlerini kamaþtýrdý Demir atmýþ gemiler Issýz balýkçý tekneleri Geceye teslim olmuþ insanlar
Küçük bir zerre gibiydi Yüzüne vuran hüzünlü serinliði hissetti
Oysa ki umutlarý gökyüzü kadar uçsuz bucaksýzken evrene sýðdýramazdý
Bakýþlarý donuklaþýrken alacakaranlýðýn ikinci yarýsý Vakit sabaha karþý Önce çok sevdiði yýldýzlarla vedalaþtý sonra hayalleriyle Kirpiklerine asýlan çið taneleri bütün benliðini sararken Derin bir iç çekti Leylim zamanlarýn kar efruzu soluksuzluðunu kucakladý ve yüzüne yerleþen masum ifadeyi Sahiplendi sessizce
Tan yeri aðaðýrken yeni güne el salladý Ne kasýrgalar koptu Ne gemiler yaktý Aheste adýmlarla uzaklaþýrken Küçük dünyalýlara bir mesaj býraktý Dar geliyor koca kent size Büyütün bir an önce Lakin kimse onu anlamadý anlayamazdý..
Ve Kendi suslarýna kapandý Kabýna sýðmayan evreniyle Dolup dolup taþarken ,söyleþti kendiyle Acaba baþka hangi gezegende hayat vardý ?
Kalemi, kaðýdý aldý yazdý, yazdý Ýhtiþamlý bir esere mütevazi ruhundan izler býrakýrken Sadece gülümsedi Vakit gelmiþti Hazýrdý þimdi
Yaþanmýþ bir hikayeydi Anne, duyuyor musun sesimi..?
HAZAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
hazan444 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.