BİR YAZ BAHÇESİ DÜŞÜ I

bir kaç hafta önce
annemin yýllar önce çekilmiþ
bir fotografýný buldum
rastlantýyla
tozlu bir rafýn arasýnda

sahifelerindeki tozlu
çoktandýr açýlmamýþ eski bir kitabýn arasýnda
çocuklar ve çocuklarýyla
güneþta otururken çekilmiþ
sanýrým bir yaz günü
sanki bir þeyi baþarmýþ olmanýn
mutlulugu vardý gözlerinde
yüzü kýpkýrmýzý gülümsüyordu
güneþ gökyüzünde parlamakta
ayak uclarýnda bir kaç köpek uyumakta
sessiz ve sakince
zamanýn uyudugu gibi her fotografta
annemin yüzünde birikmiþ tozlarý sildim
yavaþca ve büyük bir özentiyle
sildikce daha da belirdi yüzü
bu tozlar sanki hýrçýn inatçý
çocuklugumun anýlarýný
annesini benden saklamaya çalýþýyordu
inatçý sisler gibi çevirmiþti sanki her tarafýmý o anda
arkada yeþil park agaçlarý
küçük ..bodur park fundalýlklarý
ve çicekler
tozlarý sildikce yavaþ yavaþ beliriyordu
kimi daha yeni budanmýþ gibi
kimi de uzamýþ bosboylu
daha da büyüdü gölgeler tozlarý sildikce
bir kaç çocuk bir gül agacýnýn dibine egilmiþti
yaz alabildiðne gelmiþti besbelli
gölgeleri güllerin gölgelerine karýþmaktaydý
þaþýrdým kaldým
tozlarý sildikce çýkan gerçekler karþýsýnda
bazý düþünceler geldiði gibi
hemen uzaklaþýp kayboldu
aklýmdan
yaz bitmek üzereydi
sonra sonbahar gelecekti
her zaman ki gibi
çocuklar ve annem
bronz toprak renginde
parlak birer aný
birer nokta gibi kalacaktý
tozlarýný sildiðim o fotografta
týpký uyuyan
ve hýzla geçen zaman gibi


Sosyal Medyada Paylaşın: