Çocuk

çocuk...
camýn ardýndaki bahçeye..
elma aðaçlarýna,zerdâli
ve
erik aðaçlarýna...
dallarýn arasýndan görünen
meyve aðaçlarýna bakardý biteviye...
isteyenler,
ihtiyacý olanlar meyveleri yesin diye...

bir gün armut aðacýnýn üstündeyken
sarý, sulu yaz armutlarýndan yerken,
çýkageldi babaannesi...
inmesini istedi armut aðacýndan
çünkü o armutlar onun gözünde
deðildi armut..
maldý, paraydý..."bir yýllýk nafaakasý"
çocuk o günden sonra babaannesini
asla eskisi gibi sevemedi...
çocuðun da çocuðu oldu...
o da sevmedi babaanneyi.
bir gün
"giiiit" dedi
babaanne de gitti bir daha
dönülmeyecek yere...


çocuk
camýn ardýndaki bahçeye..
elma aðaçlarýna,zerdâli
ve
erik aðaçlarýna...
yýldýzlara bakardý heyecanlý bir merakla...
"yýldýzlardan sonra ne var?"
derdi..
annesi saçýný okþardý...
yýldýzlardan sonra melekler var ...
gülümserdi...
meleklerden sonrasýný sormazdý çocuk...
bazen sessizlik yeterlidir...

meleklere inanmasa bile...

Sosyal Medyada Paylaşın: