Bir sevgi bulamayýp Yalnýzlýða alýþýp Naçar kalmýþtý yürek Aklýnda bile yokken Gözleriyle gülerek Çýka geldi bir melek Önce kum tanesine Sýðdýrdý sevgisini Sevda acemiliðiyle Bilerek bilmeyerek Kumdaki küçük sevgi Büyüdü günden güne Çýktý istiridyeden Ben inciyim diyerek Olanlarý görünce Þaþtý kaldý balýklar
Deniz mehtaba sordu Bu nasýl þeydir diye Mehtap dedi gülümse Gülümse bu sevgiye Ders olsun sevmeyene Güzeli görmeyene Böyle bir güzelliðe Baka kalsýn alýklar
Ilýk bir meltem esti Kucaklaladý sevgiyi Rüzgar olunca sevgi Acý düþtü denize Söndürdü fenerini Günlerce matem tuttu Kor oldu, alev oldu "Sustu kalabalýklar"
Dinmeyince acýsý Birden azdý dalgalar Yok oldu yakamozlar Ama öyle büyüdü, öyle coþtu ki sevgi Ne denizlere sýðdý Ne de esti rüzgarla Dað oldu, tepe oldu Yeþerdi çalýlýklar
Geçip giderken zaman Doða dedi el aman Sevgi týnmadý bile Belli bu sevda yaman Yüreði doldu taþtý Daðý tepeyi aþtý Gök yüzüne ulaþtý Ve Sevinç gözyaþýyla Yaðmur oldu bulutlar
Ýki yürek bir oldu, büyüttükçe büyüttü Dertleri hüzünleri, bir çýrpýda öðüttü Dönüp bakýnca kuma Onlarda þaþýrdýlar Nereden nerelere sevgiyi taþýyýnca Gece gündüze dönüp Aðarmýþtý ufuklar
Heybeleri dolunca Kocaman bir sevgiyle Karýnca kararýnca Güzel bir yer buldular Öyle mutluydular ki Kanlarý kaynýyordu Yalnýzlýk girdabýnda Bitmiþti kýsýr döngü Sevmesini bilene Ýlaç gibiydi sevgi Bir ömür aþk yaþayýp Mutluluðu buldular
Yazan ve Seslendiren Mehmet Fikret ÜNALAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
UNALAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.