Hüzün, demirli vapur...
Bir gün elbet hasrete yelken açar
Yüreðinin yangýnýyla birisi
Güverteden el sallar...
Gözyaþlarý sel olur akar da
Karþýsýnda duramazsýn...
Gölgende saklanýr anýlar
Sinsidir acý keder
Teninin kavruk çilesine
Merhem diye saramazsýn...
Telef olmuþ gözlerinle bakakalýrsýn
Geçip giden mevsimlerin ardýndan...
Ne zaman ki geceler kara kumaþýna bürünür
Hasret’in hançeri sýrta saplanýrken
Mahþerin sokaklarý görünür...
Her aþk bir destandýr ki yüreði daðlar
Mutluluk dörtnala uzaklaþýrken
Buna iki kiþi aðlar...
Ateþ düþtüðü yeri yakar
Yanmadan anlayamazsýn...
Aþk’ýn aklý bir karýþ havadadýr
Yanýk bir ezgidir küllenen aðýtlar gibi
Kucaksýz kalan evlatlar ya da
Evladýna hasret analar gibi...
Yanýktýr þiirin isyankâr kalemi
Dizeleri yanmaktadýr...
Gidene de kalana da hasretlikler acýdýr
Ne kadar gidersen git anýlar kalýcýdýr...
Giden, vapurdan dökülen gözyaþý
Kalan, rýhtýmdan akan nehir
Gidenlerin çilesini kalanlar bilir
Yar gittikçe karanlýklar çoðalýr
Yar gittikçe yürekler erir...
Dalýnda kumrular seviþir çýnarýn
Gece gündüzüyle oynaþýr
Siyah, beyazdan griyi doðurur da
Bir tek âþýklar yalnýzca mahþerde kavuþur...
Hüzün, demirli vapur...
Ýsmail BOYRAZ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.