Kafayı Çekiyorum

bugün yine kafesimdeydim
fahiþe yürekli dostlarýmdan,
suni versiyonlu aþklardan,
iflasa sürüklenen zihinlerden,
ve...
ve diðer aptalca þeylerden çok,
çok ýrak.
olabildiðince uzak,
uzaktayým.

cennetin arka sokaklarýnda
bütün gün çekerken kafayý,
varlýðýn en koyu muhabbetleriyle
süslenmeye baþlamýþken zihnim,
arýyorum benliði en derinde.
sürünmeye çalýþýrken Tanrý’nýn eteklerinde,
hunharca buluyorum kafayý.
daha fazla sapýtmak istiyorum.

seni görememenin verdiði acayip his
ve biraz aksi,
ancak bir o kadar rahat tavýrlarýmla,
þerefin için kaldýrýyorum kadehi.
dikliyorum, en acýmasýz hislerle
yudumluyorum, en tutkulu suallerimle
tadýyorum, karavanasýz, sýrasýyla
peþ peþe...
kuduz bir köpek gibi,
kuduruyorum aklýmdaki yýðýnlarla.

kafesimde öylece duruyor
ve açlýktan ölmemek için düþünüyorum
lakin susadým.
haylaz bir delikanlýyla
beni sarhoþ edebilecek tek zatla
buluyorum kafayý.
en kuytu sorularla
en derinden, kontrolsüzce.
ya o beni delirtecek de
oyun bitecek.
ya ben, ben öleceðim de,
sorular bitecek...
ya da bir çare
dünya tükensin de
kimsecikler aç kalmasýn,
kimseler susamasýn gerçeklere!

Erencan ALGÜN
Sosyal Medyada Paylaşın: