Peygamberimizin Ahlakı

Ýnsana Deðer…
….Biz insaný en güzel biçimde yarattýk.(Tin 1-4)

Sevgili peygamberim, Ýnsana deðer verdi.
Irk, cins, mal, makam, mevki ayrýmý gözetmedi.
Ýnsan onurunu kýran sözü men etti.
Büyüklük göstermedi, tüm davetlere gitti.
Toplumda ki herkesle birebir ilgilendi.
Bazen ata- deveye, bazen merkebe bindi.
Kimsesize, yetime, öksüze sahip çýktý.
Kadýnlarý hor gören, anlayýþlarý yýktý.
insanlara içten ve samimi davranýrdý.
Kimin bir derdi olsa kapýsý çalýnýrdý.
Bir kiþiyle konuþsa, ona yüzünü döner.
Biriyle karþýlaþsa, ona tebessüm eder.
Kýzý Fatýma gelse ayakta karþýlardý.
Herkes yanýnda kendisini özel sayardý.
Huzuruna bir adam titreyerek çýkmýþtý.
Peygamber tesellli ederek yatýþtýrmýþtý.
Bende kurumuþ et yiyen ananýn oðluyum.
Bazen aðlar ,bazen güler ,Allahýn kuluyum.
Bir çocukla konuþsa, eðilerek dinlerdi.
Sözü bitmeden kimsenin sözünü kesmezdi.
Bir gün yanlarýndan bir cenaze geçiyordu.
Cenazeyi görünce Hemen birden doðruldu.
Yanýndakiler dedi: O bir yahudi Ya Nebi
Acep nedir geçerken kalkmanýzýn sebebi?
Resulullah buyurdu: O bir insan deðil mi?
Baþkalarý aðlarken, insan olan güler mi?

Güven….
‘’Yine onlar ki, emanetlerine ve verdikleri
sözlere riâyet ederler.’’ (Mü’minun -8)

Asla yalan söylemez, emaneti korurdu.
‘’Doðruluk Cennete götürür’’ diye buyurdu.
Mekkeliler deðerli mallarý getirirler,
Yolculuða giderken Ona emanet ederle.r
Herkesin nazarýnda güvenilir biriydi.
Asla sözünden dönmez, hep sözünün eriydi.
Düþmanlarý doðruluðunu tasdik ettiler.
Daha küçükken Ona ‘’emin’’ ismini verdiler.
Mekke içinde herkes dürüstlüðünü duymuþtu.
Hazreti Hatice’yle ortaklýk kurulmuþtu.
Güvenini kazandý. Hazreti Hatice’nin
Haber gitti ‘’Ya Muhammed benimle evlenin’’
Hacerül esved taþý her kabile; ‘’ben’’ dedi
El emin hakem oldu, adil bir karar verdi.
On yýl barýþ olacak, Hudeybiyede karar.
Bir anlaþma; zahirde müslümanlara zarar.
Mekkelilerden biri þayet Ýslam olursa
Ýslama katýlmak için bir çare bulursa
Anlaþma gereði Müslümanlar reddedecek,
Çile çekmeye Mekkeye geri dönecek.
Ýmza atýlmýþtý ki Ebu Cendel göründü.
Sözde durulacaktý, kederli geri döndü.
‘’Sabret’’ dedi. ol Nebi; ‘’Allah çýkýþ gösterir’’
Çektiðin çilelerin karþýlýðýný verir.
Anlaþmayý bozmadý, sözünde durdu Nebi.
Herkese güven verdi, kalplerden vurdu Nebi.
Her sözü söylediler yalancý demediler.
Gözlerde perde vardý, gerçeði görmediler.
Peygamberin evini müþrikler kuþattý.
Ol resulden talimat Ali yataða yattý.
Yarýn emanetleri sahibine ver Ali
Nerde olursa olsun dürüstlüktü her hali
Bir buðday çuvalýna elini daldýrmýþtý.
Altta ki buðdaylardan elleri ýslanmýþtý.
‘’Aldatan bizden deðil’’ diye uyardý Nebi
‘’Üstü kuru buðdayýn neden ýslanmýþ dibi’
‘’Ya Resulallah! yaðmur yaðdý buðday ýslandý.’
Sonra üstü kurudu, ýslak yer altta kaldý.’’
‘’Neden altýný üste çýkarmadýn buðdayýn,
Kusurlarý söyleyip öyle mallarý satýn’’
‘’Yalandan kaçýnýn ki iman kaçar yalandan’’
Doðru yola iletir ayrýlmayýn Kurandan

ÝLÝM…
…De ki: ’Hiç bilenlerle bilmeyenler bir olur mu?
Doðrusu ancak akýl sahipleri öðüt alýrlar.’(Zümer-9)

‘’Farzdýr ilim öðrenmek; mümin olan herkese.
Ýlim kayýp malýdýr, almalý hemen görse
Ýlim çinde de olsa, mümin gidip almalý.’’
Asrýn imkanlarýndan hiç geri kalmamalý
Bunlar peygamber sözü Allahýn emri ‘’oku’’
Ýlimle bulur kiþi Allaha giden yolu
Bedirde yetmiþ kiþi müþriklerden esirdi.
Okuma öðrettiler, özgürlükler verildi.
Mescidin bitiþiði peygamber okuluydu.
Onlar Ashabý suffa, hepsi Hakkýn kuluydu.
Kainata yaydýlar ol Resulün nurunu
Ýns ü cin bütün dünya hep duydu zuhurunu.
Bir gün mescide girdi, iki topluluk gördü.
Her ikisinden hoþlandý, birini çok övdü.
Gruplardan birisi ilim öðreniyordu.
Diðeri ise nafile namaz kýlýyordu.
Ýlim öðrenenlere katýldý Resulullah
‘’Ben de bir öðretmenim’’ buyurdu Resulullah





DANIÞMA(ÝSTÝÞARE)….
..iþ hakkýnda onlara danýþ, fakat karar verdin mi Allah’a güven,
dogrusu Allah güvenenleri sever.(Ali Ýmran-159)

Ýnsanlarýn fikrini almaktýr; istiþare.
Akýl akýldan üstün bulunur elbet çare.
Akýllý kiþi o ki aklýný kullanandýr.
‘’Ýstiþare et!’’ emri Allahtan bir fermandýr.
Resulullah Bedirde ordusunu topladý.
Birer birer görüþtü, nabýzlarý yokladý.
Ya miþrik ordusuyla mertçe çarpýþacaðýz.
Ya da kaçan kervaný takipe alacaðýz.
Ýstiþare sonucu savaþ ilan edildi.
Gökten indi melekler, ilk zafere erildi.
Ondört þehit verildi, düþmandan yetmiþ ölü.
Müslümanlara geldi Haktan zafer ödülü.
Bedirden bir yýl sonra Müþrik ordusu üç bin,
‘’Ya savunma savaþý ya meydan’’ karar verin.
Resulullah savunma savaþý istiyordu.
Meydan savaþý dendi çoðunluða uyuldu.
yediyüz kiþi üç bin kiþiye karþý durdu.
Uhut daðýnda hazreti Hamza þehit oldu.
Uhuttan iki sene sonra müþrikler on bin,
Etrafýnda hendek,Medineyi Münevverin.
Selmani Farisi’nin fikri kabul edildi.
Hendek kazýlmasýna o an karar verildi.




MERHAMET…
‘’Biz seni ancak alemlere rahmet olarak gönderdik.’’(Enbiya-107)

O rahmet peygamberi herkese þefkatliydi.
O geldi kainata, gözlerde ki yaþ dindi.
Annesinden doðunca;’’ümmet’’ diye aðladý.
Aðlayan bir devenin derdini O anladý.
Bir bayram sabahýydý bir yetim çocuk üzgün.
Kenarda durmuþ, çocuklarý seyre dalmýþtý.
Sende oyna çocuðum en güzel bayram bugün.
Diyerek Resulullah çocuðun yanýna vardý.
Ben nasýl oynayayým ey Allahýn Resulü!
Ben hem öksüz, hem yetim; annem babam bir ölü
Resul elinden tutup eve götürdü o gün.
Asrý saadetteki mutluluðu bir görün.
Ayþe annen, fatýma ablan olsun ne dersin.
Önüne kondu yemek, söyle kýzým ne yersin.
Çocuk þen þakrak, çocuklarýn yanýna döndü.
Bir yuvasý olmuþtu, çocuðun yüzü güldü.
Diðer çocuklar gördü Kýzýn mutluluðunu.
Ýmrendiler yetime, býraktýlar oyunu…
‘’Keþke!’’ dediler ‘’bizde olsaydýk birer yetim.’’
‘’Resul babam olsaydý, dünyada ne isterim.’’
Torunlarýyla oynar çýkarlardý sýrtýna,
Yolda bir çocuk görse bindirirdi atýna.
Bir savaþa çýksa önce nasihat ederdi;
‘’Çocuk, kadýn, yaþlýya dokunmayýnýz’’ derdi.
’Savaþ esirlerine yedirin ne yerseniz,
Kölelere aþýrý vazife vermeyiniz.’’
Bir gün ordu dönerken savaþtan Medineye;
Bir köpek ve yavrusu çýkmýþtý önlerine.
Döndü ordunun yönü nöbetçi dikti resul
Köpekler korundu, geçti asker usul usul…
O rahmet Peygamberi herkese merhametli
Kurda kuþa insana her canlýya þefkatli
Ey Allahýn Resulü bize de þefaat kýl
Ey kaybolan insanlýk Onun peþine takýl
‘’Merhamet etmeyene Allah merhamet etmez’’
Mümin o kimsedir ki asla sözünden dönmez



AF VE AF…
(Resûlüm!) Sen af yolunu tut, iyiliði emret
ve cahillerden yüz çevir.(Araf-199)

Mekke düþman olmuþtu, Medineye göç etti.
Sekiz yýl sonra döndü, cümlesini affetti
Temizledi Kabeyi putlardan Resulullah
Aleme rahmet diye gönderdi Yüce Allah
Hiç kimseye kin gütmedi, intikam almadý.
Bir ömür boyu kimsenin kalbini kýrmadý.
Enes bin Malik der ki ‘’Peygamberin yanýnda
On yýl hizmet ettim asla azarlamadý.’’
Bir damar vardý ki Resulullah’ýn alnýnda
Bir Haksýzlýk olduðunda ortaya çýkardý.
Nefsi için kimseye kesinlikle kýzmazdý.
Hata yapan kullarý affeder, kýnamazdý.
Amcasýný þehit eden hazreti vahþiyi
Ona emri veren hazreti hint’i affetti

ÇALIÞMAK…
Boþ kaldýn mý hemen (baþka) iþe koyul(Ýnþirah-7)

Resulullah buyurdu;’Lokmanýn hayýrlýsý
Kendi emeði ile kazanýlan lokmadýr’
Müminin helal iþte, ibadet çalýþmasý.
Helal yenilen yemek en lezzetli gýdadýr
Resulullah evinde odayý süpürürdü.
Söküðünü diker, kendi iþini görürdü.
Pazardan alýþ veriþ yapar, kendi taþýrdý.
Ashabýyla beraber her zaman çalýþýrdý.
Azalsýn diye amcasýnýn sýkýntýlarý,
Çocukluðunda güttü, daðlarda koyunlarý…
Ticarete baþladý, amcasýnýn yanýnda,
Ýtibar kazanmýþtý, Kureyþin nazarýnda,
Hatice Anamýzla kurulmuþtu ortaklýk.
Gücü yetene helal deðil asalaklýk.
‘’Rýzkýn onda dokuzu ticarette’’ demiþti.
Meysereyle beraber, Suriyeye gitmiþti.
Gençliðinde Kabenin tamirinde çalýþtý.
Amcasýyla beraber ticarete alýþtý.
Çýktý bir gün sefere, Ashabýyla beraber,
Yemek yapmak için görev almýþtý her nefer.
Ashabdan biri dedi ‘’ben koyunu keserim.’’
Biri ‘’ben parçalarým’’ biri de ‘’piþiririm’’
Resulullah ta:’’Ateþ için odun toplarým’’
Dediler ‘’sen yorulma biz hepsini yapalým’
‘’Siz çalýþýrken benim çalýþmamam olur mu?’’
Müslüman, baþkalorý çalýþýrken durur mu?
Mekkeliler geldi,Medideyi kuþattýlar
Peygamber de hendek kazmak için çalýþtýlar.
Kuran’ýn emrine uy, gerçekleþsin diriliþ.
’Bir iþi bitirince baþka bir iþe giriþ ’
Boþ durmadý ol Resul dolu dolu yaþadý
Komþu, hýsýmý gözetti, yetimi okþadý.





SABIR…
‘’Biz sizi biraz korku, biraz açlýk ve biraz mallardan,
canlardan ve ürünlerden eksiltmeyle imtihan edeceðiz.
Sabredenleri müjdele!’’(Bakara-155)

Müþrikler Peygamberi öldürmek istediler.
‘’Ebter’’ dediler, Peygamberle alay ettiler.
Resul, ayet okusa gürültü çýkardýlar.
Müslümanlarý kýzgýn kumlara yatýrdýlar.
Onca zulme sabretti, davasýndan dönmedi.
Hak yoldan ayrýlmadý, kötü söz söylemedi.
Davandan dön dediler, para pul vadettiler.
Ýstersen gel, baþýmýza kral ol dediler.
Resulullah buyurdu ‘’bir elime güneþi,
Diðer elime ayý verseniz yine dönmem.’’
Metanette ol resulün bulunmaz bir eþi
Doðru yoldan ayrýlmaz toplansa bütün alem.
Sabretmek zorluklarý birer birer aþmaktýr
Bir küheylan olup, çatlayasýya koþmaktýr

ADALET…
‘’Þüphesiz ki Allah, size adaleti, iyilik yapmayý
ve yakýnlara bakmayý emreder; hayasýzlýktan,
fenalýktan ve azgýnlýktan nehyeder.
Öðüt almanýz için size böyle öðüt verir.’’(Nahl-16)

Resulullah adildi, adaleti gözetti.
‘’Ýþçiye emeðini hemen verin’’ diye emreti.
Medinede bir kadýn, bir hýrsýzlýk yapmýþtý.
Sahabeden ileri gelenler toplanmýþtý.
‘’Üsameyi gönderelim’’ Resule Dediler.
Peygamberden kadýnýn affýný istediler.
‘’Kadýn’’ dediler, ‘’soylu bir ailenin kýzý’’
Bu teklife peygamber asla olmadý razý.
‘’Eðer kýzým Fatýma da yapsaydý hýrsýzlýk
Ceza vermeye terettüt etmezdim bir anlýk,
Sizden öncekilerin helak olma sebebi
Zengin affedilir, ceza alýrdý garibi’’
Cahiliye dönemi; haklýydý güçlü olan…
Zulüm görse hakkýný savunamaz gariban
Mekke’nin dürüst bazý ileri gelenleri
Dediler savunalým biz zulüm görenleri
Hakký savunmak için kuruldu Hýlful fudul
Hakký savunanlara katýlmýþtý ol Resul.


Mehmet BULUT

Sosyal Medyada Paylaşın: