SON RESİM

Gecelerden bir gece gönlüme yaðan yaðmur,
Karanlýk sokaklarda seni bekler dururum.
Parklar sular içinde her yaným olmuþ çamur,
Sana söz diyenleri yeminim var vururum.

Ýçimde yanan ateþ havalara uçuyor,
Beni bu hale koyan vefasýz yar diyorum.
Yüzümü böyle gören uzaklara kaçýyor,
Gönlüm ateþ çemberi elimde kar yiyorum.

Islak dudaklarýyla tarýyorum saçýmý,
Uzaklardan el eden þeytan mý biliyorum.
Duruyorum kapýda deðiþmeden açýmý,
Rüyalarýmda bile “GEL” desen geliyorum.

Çözemedim yýllardýr bu nasýl bir bilmece?
Sanki bizi bekliyor kulede nöbetçiler!
Bilenler “Allah için!” söylesinler kaç gece?
Baþýmýzda uyudu tüfek elde bekçiler!

Yokluðunda aðladým “GÜL!” deyince gülemem,
Alýn beni komþular götürün uzaklara.
Çaðýrdýlar yeniden beklesinler diyemem,
Düþmek istemiyorum kurulan tuzaklara.

Sýrrýný çözemedim karanlýk gecelerin,
DOÐANAY’ý bekledim yýldýzlara bakarak.
Dilimin ucundaki düþmeyen hecelerin,
Senden hatýra kalan son resmini yakarak!..

Kemal DOÐANAY

Sosyal Medyada Paylaşın: