ENGELLİLERDE İNSAN

Bir þiiir yazmak geliyor içimden,
Kafiyesiz,cümleler birbirleriyle düþman.
Sonra düþünüyorum elimmdeki kaðýdý býrakmadan
Düþünüyorumda çözemiyorum bir türlü takýlmadan
Acaba karþýmdaki engel mi bana düþman?

Bazen sessizce dinliyorum etrafý
Ýnsanlarý ve anlamsýz konuþmalarýný
Birbirlerine baðýrýp çaðýrmalarýný
Konuþabilseydim eðer söylerdim saçmaladýklarýný

Kendimi daha rahat hissediyorum satýrlarda
Daha dolu bakýyorum hayata
Konuþamam bilirim ama
Böylede yaþarým elimdeki kalem ve kaðýtla
Böylede yaþarým rahatlýkla

Bana engelli diyor insanlar
Aldýrmýyorum çünkü asýl engelli onlar
Neden mi?ben fiziki engelliyim
Onlar vicdandan yoksunlar
Onlar yaþamdan mahrumlar

Eðer konuþmak bir söz söylemek ise
Benimde aðzýmdan çýkar elbette a,b,c
Ama bana göre cümleler deðildir efe
Bana göre kalptedir asýl mesele

Vicdandan yoksul olan insanlar
Engellileri hiç mi hiç tanýmazlar
Onlara göre kendileridir padiþah
Ama bilmezler ki asýl padiþah Allah

Bazen diyorum ki at gitsin þiirleri
Nasýl olsa anlayan yok ki senin derdini
Ama sonra kendime kýzýyorum
Beni anlayan þiirleri nasýl atarým diyorum

Atamam ki zaten,sonra gerçekten dilsiz kalýrým ben
Benim dilim yazdýklarýmdýr
Hissedipte anlatamadýklarýmdýr
Söylesenize kim vazgeçer sevdiðinden?
Sosyal Medyada Paylaşın: