Uzun süredir bu dünyada insaným Usta bir cinayete çýraklýk yapýyorum Bir yaþ büyük yazdýrýlmýþým acýya Hep baþkalarý tarafýndan kullanýlmýþ mutluluklar giyindim Kiminin gülüþleri eskiydi Kiminin düþleri...
Kendi oyuncaklarýmý kendim imal ederek baþladým hayata Daha doðrusu,hayatý yanlýþ yaþamaya Yeni bir çað inþa eder gibi koparamadým hiçbir zaman takvimden yapraðýný Gidenin geri döndürülemeyeceðini; kýldýðým ilk cenaze namazýyla öðrendim En aðýr hastalýðýn ’hayat’ olduðunu ise yaþayarak Ölüm yelpazesinin dar olduðu zamanlar gördüm Cesetlerin göz hakkýna sadýk býrakýlmak giydiðim tek hükümdü
Balýða hükmeden deniz olmaktansa Denize hükmeden yaðmur olmayý tercih ettim
Gökyüzü ile aramýzda farklý bir bað oluþtu
Yoksun býrakýlmayý Allah’ýn bir lütfu olarak kabullendim El yazýsý ile yazdýklarýmý okumayý baþaramadýðým gün tanýdým kaderi Kulaklarýnýn sesini kýsanlarla hayat arasýnda baðlaç görevi gördüm hep Deðer vermeyi matematikten önce öðrendim Mütevazi insanlarý ise büyük þehirlerden sonra tanýdým Þanslý sayarým kendimi
Yanlýþ anlaþýlmaktan korkmadým hiçbir zaman Devrik cümleleri lüzumundan fazla sevdim Aðýr yaralý gecelerimde þehrin duvarlarýna yazdýðým; ’Ölümden korkma’ notu dýþýnda Arkamda býrakabileceðim kayda deðer bir cümlem yok
Kuytu bir köþede örümcek beslemektense Aða takýlmýþ bir sineðin, insandan medet umabileceðini düþündüm zamanla Düþmanýn yoksa, dosta da ihtiyacýn yoktu
Herhangi bir doðum günümde, nefes darlýðýndan ölecek kadar büyümüþtüm Neyi bulacaðýmdan habersiz bir þeyler kaybetmeye koyuldum Kötü günler için yastýk altý küfürler biriktirmeye baþladým Pili bitmiþ bir saatin ayný saniyeyi vurup duran yelkovaný gibi hissediyordum kendimi Zaman ipe sapa gelmez bahaneleriyle mutluluk üretimine ara vermiþti bir anda Gecenin yanýna almayý unuttuðu yaðmurlar iyiden iyiye bayatlamýþtý Topraðýn kokusuna burnunu týkayan çocuklar koþar adým boþaltýyorlardý þehri
Mutlulukla aramda; yalnýzlýðýn kelime anlamýna baðýmlý yaþayan Büyük bir insan gürültüsü vardý artýk Ayaða kalkamayanlar ezilmeye mahkum Ayaktakiler ise ezmeye mecbur yaþatýlýyor gibiydi
Görevinin bilincindeydi acý
Özürlü bir býçak gibiydim artýk Beni ayaklarýmdan tutup bir yere götürdüler Nereden bakarsan bak; dün ’Senin’ geleceðinden söz etti birileri El sýkýþtýk ölümle Avuçlarým kanadý bir anda
Çok sigara içiyordum artýk Çok...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ali Koç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.