Son kokunu istasyon caddesinde düþürmüþtün Ýstasyon caddesinden hiç tren geçmezdi ki seni bana getirsin Ben, eðilince unutmuþtum tebessüm etmeyi Ne baþým kalkar ne yüzümün kýzarýklýðý silinir kaldýrýmlardan Seksenli yýllar mýydý burþun ? Güneþ görmeyen sokaklarýnda bu þehrin Bir kör kurþun gibi üþüyorum hâlâ Yine de aðlama hiç
Kendi kanatlarýnla biraz olsun mavilikler topla gökyüzünden Ki ölümcül gözlerin güzelleþsin Hani bir martý titreyince alýrsýn ýslak avuçlarýna Hani on yedilik kýzlarýn somurtmuþ kýnalarýný sürersin parmak uçlarýna Bana bakmadýn ki göresin Çirkin çocukluðum utandýrmýyor beni burþun Hâlâ içimde bir sokak köpeði gibi havlayýp duran yokluðun var Ve omuzlarýmdan hâlâ inmiyor kirli yaðmurlar
Kaç asýr sonra güneþe bakabilirim bilmiyorum Gecelerin koynuna bu kadar sokulmuþken Sen hep karanlýk tarafýmdan seversin beni Yine öksürük mevsimlerindeyim Uyku tutmuyorken yýldýzlarý Sen, ay ýþýðý altýnda saçlarýmý okþamayý deneme Bu þehrin bütün adamlarýnýn iþaret parmaðý tütün sarýsý burþun Aðlayýnca kanatlarýný kýrmayý unutma
Ayný yaðmurda hiç ýslanmadýk belki Ellerimden tutsaydýn bir gökyüzü çalardým gözlerine Bilmem gökkuþaðý kaç renkten oluþur Annem bir daha doðurursa, Ancak o vakit gülümseyerek ölebilirim yeniden
uytun ..........
Sosyal Medyada Paylaşın:
uytun Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.