ben, seni asýrlarca beklemeye razý oldum Medvina. ama ömrün mühleti alacak elimden bu kefaretimi.
bilirim, sensizliðin seliyle boðuþurken ben aðladýðým için yaðmýyordu yaðmurlar; yaðmur yaðdýðý için ben aðlýyordum. çünkü düþen her damlasýnda senin kokun vardý. ben her nefeste seni alýrdým içime vermek istemezdim bir daha dýþarý, kokun içimde kalacaktý!
ah Medvina’m! yandýkça adýný haykýrdý sana muhtaçlýðým. kader deyip geçiþtirdiler, sana sarýlma ihtimalimin bir cellat eliyle koparýlmýþlýðýný. razý geldim çaresiz. ve tüm çarelerimi sana yadigar býraktým. sarsýn diye ruhundaki yaralarýný.
yokluðunda Medvina, adýna yazdýðým hiçbir þiir teselli etmedi beni. çok sonra anladým dinlediðim tüm þarkýlar bir tek sen söyleyince güzeldi. o sesin ki bir ninniydi aðlayan her bebeðe annesinin huzurunu verirdi. benimse yanan canýmýn tek tesellisiydi.
insanlar ölümü bekler Medvina. ölüm de gizli köþelerde herkesi. ama ben bilemiyorum gönül sancým, sen misin yaþam, ben miyim ölüm; ya da yalnýzca ölünce mi sarabileceðiz birbirimizi?
bulamadým hiçbir kitapta yok cevabý seyrine doymazlýðým. ancak böyle öðrendim ben, ketumluðun ve umarsýzlýðýn yenilmiþliðini. asýrlýk hasretim, bana gelemediðin için nasýl suçlayabilirim seni!
zor da olsa anladým artýk yokluðunda Medvina’m. her anlatýlan güzellikten seni çýkarmak; ve sana bakýnca tüm güzellikleri görebilmekmiþ gerçek sevgi.
-II-
þehirler, þiirler ve sen Medvina, hep vardýnýz hayatýmda. bir tek sen almýþtýn nasibini yýllarýn insafsýzlýðýndan.
eskitmiþ yüzünü yýllar, eksiltmiþ yüreðini, yorgunluklar ve her mevsim yüzüne bensizken düþen yaðmurlar.
yine bir tek gözlerin evvelki senden yadigâr; bir, gözlerinin alevi var geçmiþe dair, maðrur, ateþli, sevdasý aþikâr!
oysa benim, senden baþkasýný görmeyen bu gözlerimde sendin, sonsuza dek gençliðin kamaþtýran ýþýltýsý. sen, Medvina, sen, bir ömür yüreðimde genç kalandýn; ve geç kalandýn mutluluðumuza, bir gökyüzü gibi benim olamayandýn!
-III-
uyandýðýmda yorgun uykulardan, hep hançer kesiðiydi içim Medvina’m.
ve elimde olmadan sesinin yankýsýna takýlýrdý dilimdeki tüm heceler. kurduðum her cümlemin sonu yalnýzca senin adýndý.
sen,Medvina! sürgünde özlenen sýladaki duman kokusuydun. nehir kýyýlarýnda ateþin etrafýnda söylenen en güzel türkü kadar sýcak. benimse kangrene dönmüþ bekleyiþlerim vardý; akan o nehirlere bakarken sýcaklýðýnýn hayaliyle avunup ýsýnacak.
senin ey kadýným, geliþini müjdelesin baharlar yeter ki bir kere gel. o zaman bir eþsiz bayram telaþý olur içimdeki sensiz yorgunun.
gülüþünde saklanayým elleri üþümüþ öksüz bir çocuk gibi bir daha asla bulamasýnlar izimi. senin yüreðinde bir atýþ da ben olayým belki o zaman bir soluk mühletince öperim nefesini!
ama gel gör ki hayaller Medvina’m hayal kaldýkça kazýrlar hayatýn mezarýný týrnaklarýyla; ve benim sensizlikten karalanmýþ bir satýrlýk hayatýmýn neresini anlatabilirim sana!
Sosyal Medyada Paylaşın:
ZÜLKÜF ÖZÇEPİK Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.