Ve
SENKRONUM TUTMUYOR
Bazen durup duruken
Sen aklýma geldiðin zaman
Zembereðim kurulur
Sanki dinamitim patlar tenham da
Yüreðimin yýrtmacý açýlýr
Yaðmurla yýkanmýþ rüzgar da
Düþüncelerim uçuþur savrularak
Kendi çevremi dolanýrým, ben
Astarýma sarýlarak...
Kendimle buluþmak da direnirim
Hasretime tasarlanýrým bazen
Ýçimde ki senkronum tutmaz
Boyumdan daha uzundur gölgem
Bedenimden düþürdüðüm zaman
Ben kalkarým da yerden,
O kalkmaz...
Oysa hiç bir zaman bilemezsin
Ben senin sokaklarýný bile sevdim hep
Ayaðýný deðdirdiðin parke taþlarýný
Tenini ýslatan yaðmurlarýný
Sende kala nafile gecelerimi
Sarhoþluðunu sevdim
Sýrf sen sevdin diye
Kendi içime çivilenip gizlice
Senin sevgililerini sevdim ,ben...
Þimdi korkuyorum eve giderken
Bu körkütük gecenin sessizliðin de
Yaðmur okyanus gibi gözlerim de
Felaketin yörüngem de
Kapýyý açýyorum
Telefonum çalýyor aniden
Durmaksýzýn çalýyor
SANKÝ KENDÝ KENDÝMÝ ARIYORUM ;BEN !!!
Vedat DÜNDAR
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.