Sessizlik yaðýyor damla damla...
Ayrýlýk esiyor rüzgârlar.
Ne olur gitme...
Gözlerine elem renginin gölgesi vuruyor istemeden...
Akþamýn hüznü gibi koyulaþýyor gitgide renkler...
O yaralý ceylan bakýþlarla,
Gözlerime bak,
Kanasýn ruhum...
Ellerimi tut, unut herþeyi...
Yüzümüzü güneþe döndük biz çoktan,
Kapatmadýk gözlerimizi, direndik.
Kamaþtý gözlerimiz birbirimizden...
Mutluyduk, aðladýðýmýz kadar,
Yokluðumuz kadar kavuþtu ellerimiz.
Binbir rengine büründük sevginin,
Sevdaydý akan terimiz...
Kanatlandýk günler, geceler boyu,
Uçtuk ki, en yücelerde,
Gülümsedik aðlarken,
Düþmüþken binbir derde...
Ne çok el uzandý, ordan burdan,
Sen bana, ben sana olduk kalkan.
Sevgi yaðmurlarýyla yýkadýk yaralarýmýzý,
Sadakâtle sardýk, baðladýk.
Neler çektik, atlattýk ne bâdireler,
Birbirimizin omzunda aðladýk...
Býrakmadýk hiç ellerimizi,
Seyrettik güzellikleri beraber...
Kimin umurunda,
Ayrýlýk esse de rüzgârlar?
Ellerimi tut sýmsýký...
At gözlerindeki elem rengini,
Kederi býrak...
Biz istemedikten sonra,
Biliyorum, ayrýlýk bize çok uzak...
Çoook uzak...
Hâlenur Kor
16 Haziran 2010
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.