öyle umutsuz, öyle kýrgýn bir anýmda girmiþtin ki, hayatýma... sen umut olmuþtun, umut sen, senden sonra, yanýmda olmasan bile her gece sana iyi geceler dilemeden yatmadým...
sýrf sen seviyorsun diye saçlarýmý koyulaþtýrdým üstelik artýk beni göremesende... fesleðen yetiþtirdim, sen sevdiðin için gözlerime sürmeler çektim, bir yerde karþýlaþýrsak, beðenesin diye...
bilmem anlatabiliyor muyum? varlýðý varlýðýma armaðan olur sandýðým yüzüne baktýðýmda, yüzümü gördüðüm gözlerine baktýðýmda, gözlerimi... bu nasýl bir benzerlikti...
artýk hiç bir þey eskisi gibi olmuyor biliyorum, deðiþmeyecek bu dengesizlik bir vardýn, bir yok oldun bilmem hangi cehennemdesin...
ne çok soru sorardým sana hatýrlar mýsýn? ne çok kýzardýn sorularýma... öyle korkardým ki seni kýzdýrmaktan sanki kýzarsan affetmezmiþsin gibi gelirdi...
oysa, en çok sen yaraladýn beni gözüm senden baþkasýný görmezken yaralarýmý farkedemedim... sonra azaldýn içimde, tane tane geçen her saniyede, uzaklaþtýn...
artýk biliyorum, herþeyin sonu var ve her þerde bir hayýr... varlýðýn umut olmuþtu bir zamanlar yokluðun kýyamet olur sanmýþtým... aldanmýþým...
sevgilerde azalýrmýþ meðer ve herþey deðiþiyor hayat sensiz de, seni özlesem de devam ediyor... þimdi artýk, bütün yollar kapalý,istesende gelemezsin... vazgeçtim seni sevmekten, aþk benide terk ediyor...
sibel Sosyal Medyada Paylaşın:
sardunyam Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.