Þimdi ruhum çok karanlýk Çýðlýk atýyor gökyüzü, kývrýlan bu nehirler Kendine saklanan yaðmur, bu bulut evleri
Beni yutan kopkoyu geceye uzanýyorum
Ah çocukluk Aðaçlara aðlayan incir bahçesi Evin kapýsý kýrýk
Küçük bir kýzýn boncuk daðýlýyor saçýnda Kederli avlu kuþu.
Dur gitme burada duralým Göklere asýlmýþ Yýkanýp bir damlanýn altýnda, onun köklerinden yeþerip Burada sesini öperken Gölgemize deðer belki taþlarýn gözleri, rüya Sadece taþlarýn.