sen gittin ben öldüm beni teninin kokusuna asıp ta gittin

dün saklý düþlerimi araladý sesindeki gizemli yakarýþ
ve ellerimi tutu geçmiþin gölgesi
ahhh sendin yürek pusulam
ahhh sendin toz pembe düþlerimin kadýný
ama þimdi ödünç hayatlarda
bambaþka roller biçilmiþ her ikimize
yaþýyor muyuz
ben giderken bana býraktýðýn anýlar la söyleþir oldum

ya þimdi nasýlsýn giderken yüreðime korlar serpen kadýn
ben çocuksu küskünlüðüne hasret kaldým
dön buz kesen sokaklarýma yalnýzlýðýmýzý dar aðacýna asalým
ben sensiz eve giremez oldum
evimizin her köþesinden kahkahalarýný duyuyorum
içime çörekleniyor piþmanlýklarým
sen gidiyorsun ben ölüyorum

sen gittin ben öldüm beni teninin kokusuna asýp ta gittin
gitme diyemedim
kal diyebilseydim

yokluðun yokuþ ve benim soluðum kesiliyor
evden giderken yarý boþ bavula takýlýyor gözlerim
sen aðlýyorsun ben ölüyorum
ahhhh dur diyemiyorum kahretsin içimi kaplayan gururum
ve beni daraðacýna asan yalnýzlýðýnda ölüyorum

sen gittin ben öldüm beni teninin kokusuna asýp ta gittin
gitme diyemedim
kal diyebilseydim

sen gidince kýrýk dökük eþyalar kaldý
anladým ki evimiz senle yaþýyormuþ
sen gittin ben öldüm
þimdi solgun bir ýþýk ve ben yalnýzlýðýma renksiz bakýyorum
seni özlemek buymuþ diyorum
sen beni terk etmeden ben yalnýzlýðýnda öldüm
sen giderken teninin kokusu siniyor özlemlerime
dön diyemiyorum kal da diyemiyorum
ahhh beni yok eden gururum teninin kokusuna asýp ta gitti


sen gittin ben öldüm beni teninin kokusuna asýp ta gittin
gitme diyemedim
kal diyebilseydim


mahmudiye düzkaya



Sosyal Medyada Paylaşın: