Yaşayamadığım seni arıyorum

Yokluðunda sarýldýðým tek þey Dilimden anlayan yalnýzlýðým Remziye ÇELÝK



Susturduðun yüreðimi seriyorum
Yasakladýðýn þehrin kaldýrýmlarýna
Ve üzerinden binlerce aþka küs adýmlar geçiyor
Yýkýlmýþ bir ben daha infaz ediyor umutlarýný

Artýk ne gözlerim takýlýyor ufuktaki gözlerine
Nede bir aþk þarkýsý acýtýyor içimi
Kavuþamayan ellerimiz birer kýzýl hançeri aratmazken
Kabullenmek zorda olsa da yýllar önce ayrýlmýþtýk biz

Gözlerimizden oklar fýrlarken
Birer yay gibiydi kirpiklerimiz
Gidiþin ayrý
Yokluðun tam on ikiden vurduðu anlardayým

Bilirim ki özlüyorum
Bir sen daha geçmez derinlerimden
Yinede sýzýyorum tenimde býraktýðýn hazanýn kokusuyla
Ýçten içe erirken hükmedemediðim yokluðuna sesleniyorum

Dalýndan koparýlmýþ hayatým
Dudaðý çatlayan kýzgýn bir çöl gibi
Uçsuz bucaksýz bir denizin gözlerinde
Teninin rengini iþleyen ellerime küsüyorum

Ruhumu kaplayan yalnýzlýk ile savaþýyor
Her mevsimin Ýklimlerinde kanýyorum
Gün doðmayan yanýmdan düþer daðýlýrsam
Yalandan olsa da acýyan yanýmdan tutar mýsýn ?


Remziye ÇELÝK
12-01-2014



Sosyal Medyada Paylaşın: