yokluðunu ayaklarýmýn altýna aldýðým gün ezdiðim tek sen deðil kendi yüreðimdi bilmedin hiç bunu kaldýrýmlar hýçkýrýrken her damlayan sensizlikte oluk oluk akýp gittim parmaklarýnýn arasýndan kimsesizliðe.
Kurduðum tüm düþler omuzlarýmdan teker teker düþerken bir zamanlar parlayan saçlarýma karýþtý ayrýlýk gölgesinde soldu çiçek saplarý gibi kýrýldý ben ölmenin bu kadar zor olduðunu iþte o gün yaþarken anladým sevgili sensizliði yudum yudum içime çekerken daðlanan ciðerlerimde bizim ölümümüzü seyrettim ve yaþam denen bu heyula ya kahrettim. .
Anlayacaðýn;
yaramadý bana sensizlik gözlerim solgun ayýn pýrýltýsýný gizlice seviþtiðimiz kameriye altýnda kaybetti dudaklarým sessiz çýðlýklarýmla daðlanýrken mavi çocuk hýçkýrýklarýný yokluðunun ardýna sakladý öksüzlük bile kabul edip o hýçkýrýklarýmý almadý.
Bir zamanlar deli bir karadeniz gibi dalgalarým hasretine çarpýp bana dönerken ve peþinden seni de sürüklerken þimdi duru bir su gibiyim Körfezin o nahoþ kokusu var üzerimde öylesine kirli hissediyorum kendimi hasretimin gömüldüðü balçýklardayým þimdi.
Anlayacaðýn;
Senin bunlarý anlamayacaðýný bilmenin anlýk serzeniþlerindeyim sevgili umudun köprüden atlayalý çok oldu çakýldý betona çarpar gibi parça parça daðýldý ben gibi.
Ayvazým DENÝZ Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayvazım Deniz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.