Bir ipek kanat gibiydi kollarýn,
Sevginin, þefkâtin meltemi gibi...
Rûhundan, kalbime sessizce akan
En güzel duygulardý, duyardým...
Gözlerime ne zaman dalsa bakýþlarýn,
Titreyen bir damla görürdüm gözlerinde.
Akýtmazdýn, bilirdim; acýný içinde saklardýn...
Nasýl bir sevgiydi ki böyle,
Saplansa da atýlan binlerce ok,
Açardýk yüreðimizi, kanatmak için daha çok...
Yangýnlarýn ortasýnda kaldýk çâresiz,
Sürükledi bizi ordan oraya seller,
Bu tertemiz sevgiyi hiç anlamadan,
Anlamadan uzandý hep eller...
Kaçmak istedik kendimizden kaç kez,
Uçurmak istedik gönül kafesindeki hasret kuþunu,
Ýçimizdeki kor ateþleri,
Kutuplara kadar savurmak istedik...
Þimdi sessizce haykýrýyor içimdeki çýðlýklar,
Suskunluðum anlatýyor her þeyi.
Öyle kaldým ki nâçar...
’’Dil susar, faslý aþký saz geçer...’’
Hâlenur Kor
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.