Yüreği Güzelime...
Yüreði Güzelime
Dün akþam camýn Kenarýnda yüreði güzelimi düþlerken okuduðum bir kitap hatýrlattý seni özlediðimi
Oysa ben biliyordum seni özlediðimi lakin sanýrým kitap biraz daha etkili oldu
Konusuna uygundu edebiyatla büyüyen çocuklardan bahsediyordu
Ki biz ya okuyarak ya yazarak büyüdük
Yaþadýklarýmýz ya kaðýda kaleme döküldü ya da okuduklarýmýzdan deneyim edindik
Þimdilerdekiler de durum ne bilemem ama biz böyle yetiþtik kendi kendimizi sýnav ederdik
Tek defter
Tek Kalem
Tek Silgi
Tek eþliliðide böyle öðrendik
Böyle olmasýnýn nedeni deneyimsiz oluþumuz deðildi aksine herkesten farklý kimine göre daha kolayý ya da daha zoruydu olsun bize düþen bu olmuþtu
Bazen;
Gece eve yapayalnýz yürürken
Yüreði Güzelimi Düþlediklerimi ve kurduðum cümleleri yazsaydým eðer fazla duygusal olurdu
Ýnsanlarýn okuyup içlerinin sýzlayacaðý þeyler yazmaktan sýkýldým sanýrým
Ýþin aksi yaný teknolojinin oyunu bundan bir sayfa önce yazdýðým her þey silindi
Belki o da fazla duygusal kaçacaktý
Ama eskiden olduðu gibi kaðýda kalemle yazssaydým kaybolmayacaktý
Seni özledim
Yüreði Güzelim
Ama ne yazýk ki bu kýzgýnlýðýn adý deðiþmiyor
Kýzgýnlýk özleme dönüþmüyor ya da özlemle sönmüyor
Suskunluðun hep korkuturdu beni gideceðini düþünürdüm
Gitgide
Buðdaya çalýpta esmerleþen tenin
Ve mutsuzluðun dökülen diþlerinin suskunluðunla eþdeðer mutsuzluðunu okutuyordu yüzünde
Halbuki gülünce Güzel Yüreðin Okunuyordu dudaklarýnda sen lakin niyeyse sakladýn
Bir gün býrakýp gideceðini düþünürdüm hep o yüzden güvenemezdim sana sýrtýmý dayayamazdým
Ne garip bir gün býrakýp gideceðini düþündüðüm sen gitmedin
Ben büyürken ve sen gitgide küçülürken gidenler oldu
Biz beraberdik birileri bizden gittiðinde
Ben görmüþtüm seni dudaklarýný büzerek aðlarken
Senin suskunluðun bana cesaret verdi sanýrým
Ki giderken bir þey demedim sana tek diyebildiðim
“Neden Yüreði Güzelim” oldu.
Sonra ne zaman susmaya baþlasan anladým ki gideceksin vakti geldi
ve en uzun geceydi
Þimdilerde sadece dinliyorum ve duyabildiklerimi yazýyorum
Oysa ne yapmaya gelmiþtim Ýstanbul’a
Sana inat dans edecektim ne bilirdim ahýnýn tutacaðýný
Bir kere kýzmýþtýn bana pazarda iþler yolunda gitmeyince
Sonra gidincede oynardýn elimden tutar halay çekerdin
Ben hala çok seviyorum oynamayý hele de sokaklarda olmayý
Ýyi þeyler yok mu hatýrladýðým
Dönüp baktýðýmda o kadar az ki
Yaþanýlan bir kötülük bir sürü iyiliði silebiliyor ben bu þehirde en iyi bunu öðrendim
Sabahlarý yürüdüðümüz yolda söylediðin türküler vardý
Bense türkü söylemek için çok sarhoþ olmak gerekiyor derdim
Ahhhhhhhh Ahhhhhhh
Yüreði Güzelim.
Ahhhhhhhhhhhhhh
Þimdilerde sabahlarý senin lezzetinde yudumluyorum kahvemi
Özleminide öfkemle Karýþýk katýyorum içine
Olmadýðýný düþünmek korkuturdu beni küçükken ta ki on ikime gelene kadar gidenlere anlam veremez çok garip olurdum
Týraþ olurken yüzümü kesmeye baþlamýþtým
Demiþtim artýk aynadada göremiyorum kendimi
Demek ki bu sefer o gitti
Çok dokunurdu bana eve sanki akþama kadar dünyayý iteklemiþ gibi gelmen
Yaþamak sýrtýnda yük mü olmuþtu da omuzlarýn çökmeye baþlamýþtý?
Ben büyürken sen küçülmeye baþlamýþtýn
Ýþler yolunda gitmiyordu her halinden belliydi
Çok kýzmadýn bana çok konuþmadýn da
Sen bana hiçbir þey yapmadýn ne garip
Giydiðim takým elbiselerinin pantolon cepleri çürürdü gömleklerimin yakalarý kirlendi sen gidiyordun
Sandýðým gibi olmamýþtý birden deðildi gidiþin aðýr aðýrdý
Ben anlamazdým o etrafýndaki çocuklarýn sende ne bulduklarýný ve seni neden o kadar çok sevdiklerini
Bana göstermediðin neyin vardý
Ne yapmýþtým kabahatim neydi
Þimdi en çok hiç olmaman korkutuyor beni
Kýzgýnlýðým geçmeden gidersen eðer
Cümlemim sonu bile gelmiyor
Seni özledim lakin gelemiyorum yanýna ne kötü
Ben büyürken içimdeki kin de kýzgýnlýk da o kadar çok büyümüþ ki þimdi olur olmadýk yerlerde yakýyorum insanlarýn canýný
Öfkem geçmiyor dönüp hesaplaþma derdine deðilim ama kötüden sýkýldým iyiyi aramak yoruyor
Gel be YÜREÐÝ GÜZELÝM
Alev Gözlüm
Ýsyan Bakýþlým
Baharým ol
Gel
Dedim ya sen hiçbir þey yapmadýn sen senden giderken sen bile farkýna varmadýn
Sende bulamadýklarýmý dýþarýda arayýnca baþýma gelmeyen kalmadý
Sonra vazgeçtim çünkü anladým dünya çýkar dünyasý
Biliyor musun ölüm korkutmuyor beni
Ve biliyorumki
Her Yaprak Kendi Hevesince Dalgalanýr rüzgarýn Avuçlarýnda
Sadece beklemek yoruyor
Bebek Sevdaný
Yüreði Güzelim
Recep Yeþil
Ataköy...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.