Þu geçici konakta malsýz mülksüz doðmuþuz Sonra ölünceye dek bir harala gürele Sanma ki vakit erken Gün gelir bakarsýn ki, çiçek gibi solmuþuz Demiþler rahmet gele...
Bilesin ki yaratan, bakmaz gence yaþlýya Ne zýr deliye bakar, nede aðýr baþlýya Sýrasý gelen bir bir Tanýþýr Azrail’le Kanat takýp uçurur, bu iþte olmaz hile...
Ne peþindesin dostum? Dünya malý dünya’da Kefenin cebi yokmuþ, sessizce olur veda Herkes ayaða kalkar, daha çok erken diye Hiç birisi düþünmez, acaba kim sýrada?
Malsýz mülksüz geldiðin yaþanasý dünyadan Yine üryan gidersin, doðuþ gibi anadan Kimi gider duvaklý, kimi duvakta aklý Kimi mürvet görüpde, kimi mürvet görmeden Kimi her þeye doyup, kimi evlat sevmeden...
Alnýmýzýn akýyla, doldururken zamaný Yaþ kemale erdiyse hastalýðýn amaný Sarýp ölüm korkusu, Yüreklere girince Fayda etmez piþmanlýk, yaptýðýna ömrünce Vedalaþmak çok zordur, hele bir de sevince...
Arkandan konuþulur. Ama sen duyamazsýn Kötü insanda olsan. Ölünce has adamsýn Ne iyiydi rahmetli, derken defin edenler Hiç birini duymadý, daha önce gidenler Biraz mal býraktýysan, kavga olur mirasýn...
Yýllarca taþýdýðýn, Sana emanet o can Veda edip dünyaya, ayrýlýrken bedenden Ne dünyalýk hýrs kalýr, ne de artýk heyecan Bir hoþ sada býrakýp, huzurla gitmek varken Var yemez amca gibi, neden bu bitmez öfken...
Yazan ve Seslendiren Mehmet Fikret ÜNALAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
UNALAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.