AYRILIĞIN HÜZNÜ

Gece yarýsýydý
Eþyalarýn biraz sonra otobüsteki yerini almak üzere toplanmýþtý
Bu ilk ayrýlýðýmýz olacaktý seninle
Mutfaktaydýk
Son bir çay içmek için, demleniyordu demlikteki çay
Baþarmanýn hem sevinci, hem keder veren bakýþlarý duruyordu
Yüzünün en sevdiðim yerinde
Yaþlanmýþ çocukluðum geldi aklýma
Benimde ilk kez ailemden ayrýldýðýmda
Derin kuyulara düþmenin korkusu vardý yüzümde
Ayrýlma vakti gelmiþti
Çaðýrdýðýmýz otomobile önce eþyalarýný, sonra seni yerleþtirdik
Birde yüreðimi yüreðinin yanýna.
Þölen sonrasý yerde kalan atýklar gibiydi
Götürmeyip ,odanda býraktýðýn birkaç parça eþyan
Daha ayrýlalý birkaç dakika olmuþtu
Özlemin sarmýþtý tüm benliðimi
Hemen odandan çýktým,senin olmadýðýn bu odaya katlanamazdým
Eminim sende düþünüyordun bizi, bu ilk ayrýlýðýn þaþkýnlýðýnda
Senden haber alana kadar uyuyamazdým
Veda anýn gözümün önündeydi bu soðuk gecede
Sokak lambasýnýn buðulu ýþýðýnýn yüzünü aydýnlatýþýný hatýrlýyorum þimdi
Ellerin üþümüþ, nefesinle parmaklarýný ýsýtmaya çalýþýyordun
Saçlarýný okþamýþ, kendini özletme sýk sýk ara demiþtim
Sonra bebekliðini düþündüm
Ýlk konuþmaný, ilk yürüyüþünü, ilk oyuncaðýný
Sana aldýðým büyük bir kamyondu ilk oyuncaðýn
Seninle oyunlar oynardýk bu kamyonla
Kocaman kasasýna sevgimi
Ninnilerin sýrtýna yanýk hoyratlarý yüklerdim.
Geceleri kendi uydurduðum masallarý anlatýrdým
Bazen de hikayeler okurdum sen uykuya dalana dek
Seni hep mavi hýrkanla, beyaz berenle hatýrlýyorum
Küçücük bir adam gibiydin
Duygusal, zeki ve tutkulu
Ýlk kez uykuya yenik düþmemiþti gözlerim
Ýçimin alacakaranlýðýndan imbatlar gelip geçiyordu
Sabahýn ilk ýþýklarý aydýnlatmaya baþlamýþtý bu hüzünlü odayý
Kaç bardak çay içmiþtim, kaç kahve tüketmiþtim bilmiyorum
Telefonum çaldý arayan sendin
“Ýstanbul’a ulaþtým anne” dedin. Biraz olsun rahatlamýþtým
Senin olmadýðýn bu eve alýþmak zorundaydým, Alýþtým da
Göðsüme taktýðým goncanýn her vedada batsa da dikenleri
Artýk duyumsayamýyorum o ilk ayrýlýðýn hüznünü…


Sosyal Medyada Paylaşın: