Karanlýðý serin üstüme doðmasýn Güneþ. Hayata tutunacak bir dal mý kaldý. Bu sahte dünyada olduk çilekeþ. Nefes almak için bizde heves mi kaldý.
Sökün atýn kalbimi,ruhumu teslim edin. Azraille bakýþacak takatim mi kaldý. Topraða kavuþsun artýk bedenim. Üstünde yürümeye derman mý kaldý.
Bazen o kadar üst üste gelir ki en apansýz acýlar,hayat insaný çaresizliðe öyle sürükler ki aldýðýn nefesin boðazýnda düðümlendiðini tepeden týrnaða hissedersin.Çekilirsin bir kuytu köþeye,enginlere doðru dalar gözlerin belki bir iki damla da yaþ süzülür gözlerinden,nafile düþüncülere kapýlýp sessizliðini yalnýzlýðýnla paylaþýrsýn.Hüznün doruða ulaþtýðý o saatlerde zaman da inatla geçmek bilmez,hani derler ya zaman her þeyin ilacýdýr iþte belki de bundandýr bütün bu inadý akreple yelkovanýn... Ama asla unutulmamalýdýr ki Güneþ yine doðacaktýr yeni bir güne ve Güneþ’in o pýrýl pýrýl ýþýklarý seni çekip çýkartacaktýr o karanlýktan yepyeni umutlarla aydýnlýk ufuklara.Doðan Güneþ acýlarýný unutturacaktýr sana bir nebze.Kalbinin attýðý sürece hayattan ümidini kesmemeli insan,olmayaný oldurmak zordur lakin kendi fýrsatlarýný yaratýp bazý þeyleri deðiþtirebilirsin inatla çabalarsan...
Sosyal Medyada Paylaşın:
MertGeyik Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.