Vuruyorum vuruyorum. Çelik duvarlarýna zindanýn, Yorulunca, Yorulunca olduðum yerde bir an duruyorum. Bu kafes kýrýlýr mý soruyorum. Elim kalkýyor yüzüme doðru. Avcuma bakýyorum. Aynadaki bu yitik ben miyim? Hayýr! Yorulmamalýyým. Çoþa geliyorum. Tekrar tekrar yýkmaya kalkýyorum kafesimi. Bu kafes yýkýlacak biliyorum. Kemikler kýrýlacak Diyafram,kaburgalar batlayacak, Ten yýrtýlacak biliyorum. Umuyorum. Ten yýkýlmalý. Yýkmalýyým! Ama nasýl olacak bir onu, Bilmiyorum ?
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehmet Şefket Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.