KÖYLERİMİZ
Kalmamýþ köylerin tadý, neþesi,
Çeþmeler kurumuþ akmýyor artýk.
Bulutlar verse de yaðmur müjdesi,
Kayalara þimþek çakmýyor artýk.
Müreffeh arayan dönmüyor geri,
Kalanlar dökmüyor topraða teri.
Her evde bereket çok yerden sürü,
Al kýnalý koçlar çýkmýyor artýk.
Kuþlar yuva yapmýþ tandýr baþýna
Çamaþýr seren yok dere taþýna
Yeþil evelikli ayran aþýna
Çocuklar ekmeði sokmuyor artýk.
Allý pullu kýzlar gelmez pýnara
Yeni yetmelerin hep gözü kara
Ne sevgi ne saygý ne hürmet ara
Hiç kimse kimseyi takmýyor artýk.
Bir tek deðiþmeyen o taþlý yollar
Zamaneye uymuþ biçare kullar
Çelimsiz bedenler, nasýrsýz eller
Tabanlar toprak ter kokmuyor artýk
Herkese gönülden selam salayým
Eski dostluklarý nerde bulayým
Kýnamayýn beni kurban olayým
Sevdalýlar türkü yakmýyor artýk
Köyden göçmek bize çare olmadý
Göçende kalanda huzur bulmadý
Nuri söylenecek söz mü kalmadý
Kimse bu laflara bakmýyor artýk.
Nuri Ulufer
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.