Orada mutlu yuvam var. Küçücük evim taþ duvarlý, ahþap kocaman teraslý Köþede bir salýncaðým var gün batýmýný uðurlarým Bir masam var; yýldýzlarla kadeh tokuþturup gecenin gizemine þiirler yazdýðým Terasýn diðer köþesinde, o sedirde sana sarýlmayý severim en çok Saçlarýmý okþarsken uykuya dalýþýmý bir de...
Sonra kýþ gecelerini severim, þömineyi hep sen yakarsýn... Odunlarýn çýtýrtýsýnda þarkýlar mýrýldanýrým Mesela sana kestane piþiririm… Elimi yakarým, elimi yakmayý severim en çok Sarýlýrsýn sorarsýn ya ’ iyi misin, canýn yanýyor mu’ Öyle severim ki elimi yakmayý
Zuladan çýkar bir þiþe mahlep Sakarým ya þarap kadehlerini kýrarým Yine sorarsýn ’iyi misin, canýn yanýyor mu’ Ahhh öyle severim ki kadehleri kýrmayý Raký bardaðýnda þarap içer gülümseriz Kimse bilmez bunun keyfini
/Nerden bilsinler ki sevgili, kimse bizim kadar sevmedi Anlayamazlar zehri nasýl þerbet etiðimi... Sosyal Medyada Paylaşın:
Sibel Oruç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.