Uzatsam ellerimi elini tutacakken Uzaklardan ümitsiz bakmaya mahkûmum yar. Gönlümdeki varlýðýn cana can katacakken Kendimi çarmýhlara çakmaya mahkûmum yar.
Ziyasýna vurgunum gözündeki ýþýðýn Nuruna pervaneyim özündeki ýþýðýn Ölüm bile hoþ gelir varsa baþka aþýðýn Þakaðýma bir kurþun sýkmaya mahkûmum yar.
Yok bu derdin tarifi, anlatýlmaz gerisi Canlý canlý yüzülür hani insan derisi Öyleyim ben gözümde varken yaþýn serisi Ciðerimi yerinden sökmeye mahkûmum yar.
Tesellisi olmayan kapanmaz bir yara bu Geceyi zifir eden karadan da kara bu Boynuma ilmek takýp çýkarýr bir dar’a bu Ýpi kendi elimle çekmeye mahkûmum yar.
Soluk alsam da sensiz yaþayan bir ölüyken Gölgene öyle muhtaç, aþkýn kýzgýn çölüyken Gülüþüne sevdalý gözlerine deliyken Ýçimi özleminle yakmaya mahkûmum yar.
Koþup sana gelmeyi hayal etsem bile tam Yollarýna düþmeye izin vermez prangam Ellerimde kelepçe yüreðimde bitmez gam Dünyamý temelinden yýkmaya mahkûmum yar.
Hasan Hüseyin YILMAZ Sosyal Medyada Paylaşın:
Hasan Hüseyin Yılmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.