kahveyi içerken karýncalarý düþünüyordum. Aklýmdan geçtikleri veya özlediðim için deðil, avucumdaki kahvenin rengiydi çaðrýþtýran. Bir de kaþýkla karýþtýrýrken oluþan çukurdu; o an o deliðin içinden karýncalar çýkacak gibi sandým. Ki ben gözlüklüyken görmediklerimin týpkýsýydým.
Sadece balonlar çýktý. Bir de bir çocuðun sadece saklandýðý yataðýn altý. (Sadece bir çocuðun saklandýðý deðil...) Ýçimden muma kadar saydým ama belirmedi. Korktum o an; "acaba ekmek almaya mý gitti" veya "bir mayýný bomba mý sandý" diye. Sonra sustum, büyümüþüm o anda. Küllüðün altýný çizdim nerede öldüðümü bulabilmek için kendimle yalnýzlýðým arasýna bir ayraç koydum.
Sosyal Medyada Paylaşın:
imge_ve_sanrı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.