Bir divaneye döndüm aklým çýktý izine Bunca cefadan sonra “affetmem asla seni “ Topladým gururumu dönüp bakmam yüzüne Bunca cefadan sonra “ af etmem asla seni”
Aþka dair kalmadý söylenecek kelime Varýp üstüme gelip dokunma bam telime Kalan üç beþ duygumu kuþak yaptým belime Bunca cefadan sonra “affetmem asla seni”
Tüm varýný yoðunu yollarýma döksen de Sunmak için yerinden yüreðini söksen de Verdiðim sözden dönmem karþýmda diz çöksen de Bunca cefadan sonra “ affetmem asla seni “
Sakýn deþifre etme dillendirip adýmý Gözyaþýna yem olmam bilirsin inadýmý Bir kez eyvallah dedim geri atmam adýmý Bunca cefadan sonra “affetmem asla seni”
Ýkrarýndan caymanýn karþýlýðý ihanet Gerçekler ayan beyan su götürmez kehanet Tarih ismini yazdý tescilli bir muhannet Bunca cefadan sonra “affetmem asla seni”
Çektirdiðin ezaya lügat da yoktur isim Dünün pembe tablosu þimdi flu bir resim Kursaðýmda býraktýn ziyan oldu hevesim Bunca cefadan sonra “affetmem asla seni”
IÞIK dünya turunda, devirdiðin onca çam Noktayý tanýmadý bitmek bilmeyen itham Cepsiz umutlarýnla hâlâ kesersin ahkâm Bunca cefadan sonra “affetmem asla seni”