Ben bir kýyýsýnda mahsun yürekten yaralý bir ceylaným aþk ý Ýstanbul’um Ýki ýrak kýyý arasýnda bin gülüþlerimi gömdüm boðazýn devinimlerine Kýþ yaþarken yüreðim yamaçlarýna baharlar gelecek Erguvanlarýmla aþk ý Ýstanbul’um.
Ýlk yara alýþýmý sanýrsýn bu kan kaybeden bedenimin ellerinde Bir yýrtýk martý çýðlýðý yaktý bizi bizden ötelerde aþk ý malum Hüzün bastý saatlerinde bilirim seninde için duman duman ellerinde Bin dua salsam da Üsküdar’dan varýr mý sana üfürükçülerden ne malum. AÞK I MALUMUM ÝSTANBUL’UM..
Yer bilir gök bilir de tebessümlerinde saklar bizi evliya,enbiya Martý bilir ,erguvan bilir de ne martý çýðlýk atar ,ne erguvan ben pembe yim der Marmara mai kanar,martý mai aðlar gök sema kýzýla dönerken narýnda Bir sokak çeþmesinde bir kadýn oturur Belli soylu bir hüzün ün asaleti yüzünde Tüm Üsküdar bilir de bu kadýný Bir bakar geçerler Hayat telaþý bunun adý...
Bir ateþ yanýyor derme çatma taraba lardan Yeni konuçlandýlar mekana Birde demez mi yok mu abla yakacak mobilya